Af bókum og Boston

Ég er algjör bókanörd. Það segir sig kannski sjálft? Ég hef verið svona frá því ég man eftir mér. Sem krakki fannst mér skemmtilegast að týna mér í heimi bókanna. Ein af uppáhalds minningum mínum er af bókamarkaði þegar hann var á 3ju hæð í Kringlunni. Pabbi fór með mig og gaf mér ákveðna upphæð og ég mátti kaupa það sem ég gat fyrir peninginn. Þvílík gleði! Ég var líka tíður gestur á bókasöfnum, sérstaklega Aðalsafninu þegar það var í ævintýrahúsinu í Þingholtunum. Þar var yndislegt að vera og ég labbaði alltaf út með hámarkið sem mátti fara með, 10 bækur. Einu sinni birtist ég meira að segja í blöðunum vegna bókaáhugans. Þá vann ég lestrarkeppni sem haldin var í Melaskóla. Ég las ógurlegt magn blaðsíðna og mest af öllum börnum á landinu ef ég man rétt. Þetta var á þeim tíma sem ég byrjaði að fá áhuga á ævisögum fólks og las ævisögu John Lennon og grét yfir endinum. Ég á það nefninlega til að gráta yfir bókum. Og hlæja yfir bókum. Vera hugsi yfir bókum. Fá bækur á heilann. Taka söguhetjur inn í hjartað á mér. Já að lesa er að lifa og hananú!

Svo eru bækur líka góð leið til að kynnast fólki og þekkja það betur.Þegar ég kem heim til fólks í fyrsta sinn þá skoða ég bókahillur þess. Engin betri leið til að átta sig á fólki en skoða hvað það er að lesa. Og ekkert finnst mér betra en lykt af bókum og lykt úr bókum. Lykt úr nýprentaðri og nýopnaðri bók minnir á jólin, gamlar bækur minna á lyktina heima hjá ömmu og afa þegar ég var lítil og lykt úr kiljum minnir á sumar, sól og stundum sand líka.

Að fara í bókabúð fyrir mig er eins og að fara í kirkju. Get gleymt mér þar tímunum saman ef ég fæ tækifæri til og ég labba sjaldnast tómhent út. Ég ferðast líka í gegnum í þær, það er alltaf stór partur af ferðalögum að heimsækja bókabúðir.  Og nú er ég nýkomin heim frá Boston. Þvílík borg fyrir bókafíkla. Þar úir og grúir af bókabúðum. Stórum og smáum, gamaldags og nýtískulegri. Meira að segja ein sem seldi ekkert nema ljóð. Og ég var með besta ferðafélaga sem bókafíkill gat óskað sér! Annan bókafíkil! Ný bókabúð var því heimsótt á hverjum degi. Skemmst frá því að segja að ég kom heim með fulla tösku af bókum. Ekki bara fékk ég veglega bókasendingu frá Íslandi heldur keypti ég vænan skammt til viðbótar (sjá mynd!). Og allskonar bækur.

Hér eru nokkrir titlar sem rötuðu með heim frá Boston.

Vatnið eftir Guðmund Pál Ólafsson

Já. Það hljómar kannski fáránlega að láta drösla slíkum doðranti alla leið frá Íslandi til Los Angeles. Og kannski finnst ykkur enn brjálæðislegra ef ég segi ykkur að þetta er í annað sinn sem það er gert. Því að ég gaf fyrri bókina sem kom í hús. Ég fylgdist aðeins með útgáfuferli bókarinnar úr fjarlægð. Hann var langur og strangur enda um algjört stórvirki að ræða. Ég vissi að ég yrði að eignast hana um leið og hún kæmi út. Og ekki veitir mér af í öllum þessum þurrki hérna í Kaliforníu að eiga stórvirki um Vatn.

Is Everyone Hanging Out Without Me eftir Mindy Kaling

Ég hef aðeins horft á þættina The Mindy Project og haft gaman af. Fyndnir þættir. Mindy Kaling er grínisti sem hefur skrifað fyrirThe Office (bandarísku útgáfuna) ásamt því að leika sjálf í þáttunum og byrjaði sumsé síðan með sína eigin þáttaröð sem nefnd er hér að ofan. Ég las bókina á leiðinni frá Boston til LA og verð að viðurkenna að ég var ekki nógu hrifin. Kannski bara of mikið af því góða, ég veit það ekki. En margir kaflar fyndnir enda skortir hana ekki húmorinn.

Me Talk Pretty One Day eftir David Sedaris

Boston ferðafélaginn kynnti mig fyrir David Sedaris á síðasta ári. Lánaði mér þessa bók sem sat óhreyfð á náttborðinu þar til ég skilaði henni ólesinni þegar við fluttum. Þegar ég var á ferðalagi og vantaði eitthvað að lesa rakst ég á aðra bók eftir höfundinn í bókabúð, Lets Explore Diabetes with Owls, keypti og las upp til agna. Frábær penni! Hann er kaldhæðinn, ferlega fyndinn og skemmtilegur en snertir samt við manni. Sögur hans af fjölskyldunni hans eru stórkostlegar! Hlakka til að byrja á nýju bókinni.

Are You Smart Enough to Work at Google? eftir William Poundstone

Þessa keypti ég handa eiginmanninum en hugsaði mér gott til glóðarinnar. Ekki að eiginmanninn vanti starf. Hann er auðvitað í starfi. En hugsaði með mér að hann gæti lesið þessa og rifjað upp ferlið í atvinnuviðtölunum sem hann fór í á síðasta ári fyrir vinnuna sem hann er í núna. Það var nefninlega ekkert grín. Ótal mörg viðtöl og sum þeirra ansi löng og ströng. Sum í gegnum síma frá Íslandi til Los Angeles og sum svo hér í borg. Mér er minnistætt þegar hann lauk einu klukkustundar löngu símtali og kom út náfölur enda hafði þetta tekið hressilega á.  Ég reikna með að græða líka á því að lesa bókina enda hef ég aldrei farið í alvöru atvinnuviðtal. Eyddi síðustu 10 árum í að vinna fyrir pabba minn og man ekki eftir atvinnuviðtali fyrir það. Nýja starfið er svo mömmustarfið og þar eru engin inntökupróf heldur snýst þetta eingöngu um það að þeir hæfustu lifi af. Þannig að ég les bókina og landa svo starfi hjá Google eftir það. Bíðið bara!

Í töskunni voru ótal fleiri titlar sem ég segi ykkur kannski meira frá seinna. Ég er farin að lesa!

Þau eru komin á slóðina...

Einhverjir muna kannski eftir þessari færslu frá mér! Þar játaði ég á mig óhóflega vatnsnotkun og lofaði bót og betrun. Af því hefur enn ekki orðið. Jú, ég er kannski ogguponsu betri. En ég fer samt í langar sturtur, þvæ föt eftir notkun í einn dag, gleymi að skrúfa fyrir vatnið þegar ég vaska upp og bursta tennur. Og nú hefur komist upp um mig!

Við fjölskyldan skruppum áðan út í smá hjólaleiðangur. Dæturnar hjóluðu og við löbbuðum (og bárum hjól þeirra þegar þær nenntu ekki að hjóla). Þegar við komum heim aftur rákumst við á leigusalann okkar. Indæll maður, íranskur, sem hefur búið hér síðan um 1970. Rétt slapp við byltinguna minnir mig að hann hafi sagt. Mamma hans býr hérna við hliðina á okkur. Í gær kom mamma hans við hjá okkur og bað um að fá að skoða klósettin. Hún talar mjög litla ensku en gat komið á framfæri að hún vildi sjá klósettin og eitthvað um "too much water". Ekkert kom út úr þeirri heimsókn en ég nýtti tækifærið í morgun og spurði David (leigusalinn) um hvað málið snerist. Jú. Kemur í ljós að vatnsreikningur hússins hefur aukist óhóflega mikið undanfarið og engar skýringar finnast á málinu. Enn sem komið er leita þau skýringa í mögulegu sírennsli í einhverju klósetti, leka úr pípum eða öðrum vandamálum en ég er handviss um að á endanum muni þessi rannsókn leiða þau hingað á þrepið hjá mér. Úbbasa!

Og sem ég skrifa þessi orð stendur eiginmaðurinn við eldhúsvaskinn og bruðlar með vatnið meðan hann vaskar upp. Ég mun því óhikað vísa á hann þegar David birtist og rukkar okkur um alla vatnsnotkunina!!!

Hamingjudagurinn

Í gær var hamingjudagurinn (hef engar opinberar heimildir um þetta aðra en Facebook). Ég hef rekið mig á að hamingja er ekki flókin og framkallast af einföldustu hlutum. T.d. getur einn góður kaffibolli veitt manni stóran hamingjuskammt. Tala nú ekki um ef hann er drukkinn í góðum félagsskap. Lesa góða bók. Eyða tíma með þeim sem manni þykir vænt um. Hlæja yfir góðum sjónvarpsþætti. Klappa ketti eða koma einhverjum til að brosa. Sofandi börn framkalla óstjórnlega hamingju. Og svo mætti lengi telja. En það sem gerir mig hamingjusama í dag er að vera ekki lengur á ferðalagi með ormana heldur vera komin heim í heiðardalinn minn, Santa Monica. Við vorum í San Francisco í 5 daga á hóteli. Fínasta hóteli og við höfðum það gott. En það er jafn gaman að koma heim eins og það var að fara. Amma sagði að það væri það besta við ferðalög. Og nú erum við komin heim, vel útsofin eftir nótt í eigin rúmi og ég hlakka til að borða eitthvað úr eldhúsinu mínu í kvöld. Það er nefninlega ótrúlegt hvað möguleikar á að fá sómasamlegan mat á ferðalögum takmarkast þegar velja þarf barnvæna veitingastaði. Labbaði framhjá óteljandi spennandi og áhugaverðum stöðum en þorði ekki inn á neinn með skrímslaherdeildina mína (ég kallaði dætur  mínar þetta einhverju sinni í sakleysislegum tóni en aðrir hafa gripið þetta á lofti og vísa svona til okkar fjölskyldunnar). Og afhverju eru alltaf svona ógeðslegir réttir á barnamatseðlum? Þeir eru nánast alltaf eins:

Grilluð ostasamloka með óhóflegu magni af smjöri og lélegum osti á hvítu endurvinnsluóhæfu brauði. Stundum henda þeir fröllum með.

Pasta. Og til að krydda það upp má velja um parmesan pasta eða tómatsósupasta.

Barnahamborgari og fröllur. (Væntanlega aðeins verra kjöt sett í ormana en fullorðna)

Kjúklinganaggar og fröllur.

Og svo er stundum viðbót á matðseðlinum sem er barnapizza með osti eða pepperoní.

Ég átta mig á að börn geta verið matvönd og foreldrar vilja umfram allt bara að barnið borði. En er í alvörunni ekki hægt að gera betur fyrir þessi kríli? Í það  minnsta gefa þeim eitthvað með næringu? Mér dettur strax í hug lasagna sem ég held að langflest börn borði með bestu lyst. Og þar má lauma allskonar grænmeti ofan í þau. Hvað með kjúklingatacos þar sem þau fá fullt af litlum skálum með úrvali hráefna og mjúkar taco kökur og geta fyllt sjálf af því sem þau langar í? Er það ekki frekar einfalt í framkvæmd? Það er vinsælt hér hjá mér og aftur leið til að fá þær til að borða aðeins af grænmeti.

En nóg af tuði. Ég var að segja eitthvað um hamingju. Já. Í dag fæ ég fiðring í  magann við að borða heimaeldaða máltíð. Ætla að prófa nýja uppskrift, kíkja í fiskbúðina í bænum og sjá hvað þeir bjóða upp á og elda hann a la Nanna Rögnvaldar. Farin út í búð!

The city by the bay

Síðustu dagar í borginni við flóann hafa verið notalegir en fjölskyldan lúin og minnsta dýrið sturlað af óþekkt sem er aldrei hressandi, hvað þá þegar maður er utan þægindarammans. Skrifast mögulega á Terrible two's eða þá að hún finnur lykt af ótta (sökum þess að við erum ekki á heimavelli) og nýtir sér það. Hvað sem öðru líður þá líst mér stórvel á þessa borg.

Það er líka svolítið sjokk að koma hingað úr verndaða umhverfinu sem Santa Monica er. T.d. hefur nefinu mínu ítrekað verið misboðið undanfarna daga. Hér er meiri graslykt en í Stínu og meiri pissulykt en var á klósettinu á Hlemmi.

Miðbærinn er stórundarlegur því að ef maður beygir til hægri er hægt að velja úr Barneys, Macys, Bloomies og öðrum dýrari sjoppum en ef maður beygir til vinstri þá eru það smoke shops og dópistar með krakkpípur.  Margt evrópskt í henni, til að mynda gatnakerfið sem flækir tilveruna aðeins. Sjáið til, í Santa Monica er þetta allt í stærðfræðinni, götur ganga upp, mikil rökvísi á bak við allt en hér er þetta þvers og kruss og við ekki enn búin að átta okkur alveg. Ófáar vitlausar beygjur verið teknar í þessari ferð.

Litadýrðin dásamleg og arkitektúrinn æði. Kaffið himneskt. Útsýnið er óviðjafnanlegt og allt svo mikilfenglegt. Brekkurnar jafn frábærar og þær eru hræðilegar, veltur á því hvort maður er labbandi eða keyrandi. Ef keyrandi þá er útsýnið dásamlegt en ef labbandi þá blótar maður meðan kerrunni er ýtt af öllu afli með ormunum tveimur innan borðs. Ég hef aldrei séð brekkur eins og þessar inni í miðri borg, kannski í einhverju fjallaklifri úti á landi en aldrei nokkurn tímann í borg. Hallinn er svakalegur. Og fólk býr þarna í miðjum brekkunum. Sjitt hvað það hljóta allir að vera með flotta rassa hérna. Hef ekkert verið að horfa á þá ennþá, einbeitt mér að útsýninu en þarf klárlega að leggjast í rassa rannsóknir til að sanna kenningu mína. Tók líka eftir einu sem mér finnst mjög áhugavert, hér er engin bókabúðakeðja, sem er ótrúlegt. Meira að segja í Santa Monica erum við með tvíhöfða ofurskrímslið Barnes and Noble, samt er það bara 80 þúsund manna þorp. Hér er hinsvegar allt vaðandi í litlum krúttlegum og sérhæfðum bókabúðum sem sumar hverjar eru líka útgáfur.

Hvert hverfi hefur svo sitt einkenni og sinn eigin persónuleika: Beat hverfið, Mission hverfið, Kína hverfið, Downtown, Franska hverfið o.s.frv. Mission hverfið í sérstöku uppáhaldi, þar er hvert veggja listaverkið á fætur öðru, dásemdar veitingastaður og súkkulaðisjoppur.

Næstu daga verðum við stelpurnar svo upp á eigin spýtur, eiginmaðurinn á ráðstefnu og við bíllausar í miðbænum. Búin að sjá nokkra staði sem við getum dundað okkur við, t.d. Children's Discovery Museum og heila búð með engu nema Hello Kitty dóti sem ætti að halda þeim uppteknum í þó nokkurn tíma. Niðurstaðan er sú að borgin er ákaflega sjarmerandi en sennilega betri barnlaus. Hér eru nefninlega spennandi veitingastaðir, kaffihús og barir og ekkert af því sérstaklega barnvænt fyrir utan það nú að drösla þessari kerru upp og niður hæðirnar. Draumurinn er því að koma næst hingað annaðhvort með börn sem ganga fyrir eigin vélarafli sem skyndilega verða svo vel upp alin að hægt verður að fara með þau á almennileg veitingahús eða enn betra, barnlaus!

Að heimsækja lækni í nýju landi...

Ókei. Það má ýmislegt segja um Ísland. Pólitíkin glötuð, niðurskurður á öllum vígstöðvum og kemur hræðilega niðurá stöðum og stofnunum sem mega síst við því. Sigmundur Davíð og allt hans fylgdarlið ekki minn tebolli takk fyrir. Fíla ekki hugmyndafræðina á bak við peninga sem deilt er út á vini og vandamenn í gegnum sms án þess að umsóknir séu einu sinni á bak við styrkina. Veðrið ekki frábært og eflaust mætti týna fleira til.

En ég hef að ég held aldrei fengið eins mikla heimþrá eins og undanfarna daga. Sakna Íslands nógu mikið til að vilja knúsa SD og þá er fokið í flest skjól.

Við erum að skrá Bríeti í skóla. Það hefur ýmislegt hressandi í för með sér. Innskráningarpakkinn fyrir barn í 5 ára bekk telur 15 blaðsíður held ég. Óteljandi form sem þarf að fylla út. Einnig þarf að fara með hana til læknis og tannlæknis.

Ókei. Ákveð að drífa læknisheimsóknina af. Ég er sú eina af fjölskyldunni sem hefur farið til læknis só far í Ameríkunni og það gekk bærilega. Ég var því óvenju bjartsýn þegar ég hringdi á læknastöðina okkar í gær. "Mam we only have appointments for new patients in May" var svarið sem þar tók á móti mér. Augljóslega gengur það ekki upp, ég þarf að skila umsókninni með læknisvottorði í apríl. Þá þarf að hringja í tryggingarfyrirtækið sitt og fá úthlutað nýjum lækni sem getur hitt mann fyrir skiladag pappíranna.

Að tala við skriffinnskuapparat hér í Ameríkunni er sér kapítuli! Í fyrsta lagi tekur það góðan hálftíma og þó nokkrar takkaýtingar að fá samband við venjulega manneskju en ekki vélmenni. Hjá stórum fyrirtækjum er ekki lengur manneskja sem svarar í símann heldur er vélmenni sent á mann í byrjun og vinsar úr þá veikustu. Það eruþeir hæfustu sem ná í gegn til að tala við manneskju af holdi og blóði! Mér tókst í fjórðu tilraun að ná sambandi við hana. Til þess að láta segja mér að það væri búið að loka á trygginguna okkar. Þar sem ég hváði og taldi mig vera tryggða var ég sett á bið í 15-20 mínútur. Konan kom aftur og sagði mér að hún hefði nú fundið trygginguna mína sem væri jú enn í gildi. Og þá byrjaði ævintýrið sem það var að skipta um lækni. Eftir símtal sem stóð í 60 mínútur var ég komin með tíma hjá manni sem ég get ekki enn stafað nafnið á fyrir ormana tvo og fullvissu frá konunni góðu um að þetta ætti allt að ganga smurt fyrir sig þaðan í frá...

HÚN LAUG!!!

Upp rennur dagur heimsóknarinnar. Byrjaði á stresskasti með eiginmanninum að leita að bólusetningarvottorðum stelpnanna frá Íslandi. Kvöldið áður sór eiginmaðurinn þess eið að vita nákvæmlega hvar þau væru svo við þyrftum ekki að stressa okkur á að leita að þeim með fyrirvara. Það var því ekki fyrr en á síðustu stundu sem hann fór að ná í pappírana til þess að komast að því að "vita nákvæmlega eitthvað" er ekki það sama hjá honum og mér. Góðum 10 mínútum síðar rukum við sveitt út í bíl með vottorðin og brunuðum á læknastöðina. Fundum skrifstofuna nokkuð auðveldlega í þessu gímaldi sem læknastöðin er (sjá mynd að ofan). Mundum þá að við gleymdum pappírunum frá skólanum heima svo eiginmaðurinn rauk aftur af stað. Á meðan byrjaði ég að fylla út pappírana x2 þar sem að börnin eru 2. Læknasaga foreldra, fæðingarþyngd barns, hvenær settist barnið upp, hvenær sagði hún fyrsta orðið, hvenær byrjaði hún að ganga o.s.frv. Ég skildi flesta reiti eftir auða, ekki man ég hvenær stelpurnar settust fyrst upp né hvenær þær sögðu fyrstu setninguna sína... Þegar ég er langt komin með pappírana er eiginmaðurinn kominn aftur eftir að hafa rokið heim, farinn aftur (út í bíl að sækja bleyjur og blautklúta) og kominn aftur. Þá kemur í ljós að tryggingin virðist enn vera óvirk og þess utan ekki skráð á nýju læknastöðina. Þannig að móttökuritarinn tekur til við að hringja í tryggingarfyrirtækið. Þegar hún hafði verið á bið í 45 mínútur vorum við búin að tapa geðheilsunni. Það tekur á að halda 2 ára og 4 ára stelpu við efnið í herbergi sem inniheldur ekkert skemmtiefni fyrir börn (óvænt þar sem þetta var barnalæknir). Ég tók málin í eigin hendur og hringdi sjálf í tryggingarnar. Náði í gegn. Við tekur Groundhog day samtal um tryggingu sem var ekki lengur í gildi, sumsé sama saga og daginn áður. Loks finnur hann okkur og trygginguna. 90 mínútum eftir bókaðan tíma erum við því komin inn á stofu með stelpurnar og inn kemur læknir sem er eldri en amma mín og hefði átt að fara á eftirlaun á undan henni... 8 bólusetningum og meira en 2 klukkustundum eftir að við gengum þarna inn bárum við grenjandi börn út af stofunni algjörlega miður okkar. Rúsínan í pylsuenda heimsóknarinnar? Jú, við eigum tíma aftur 1. apríl, þeir eru svo bólusetningaróðir hérna að stelpurnar vantar enn upp á til að mega fara í skóla. Sjibbí!

P.s. Ég þarf núna að finna tannlækni innan tryggingarinnar okkar, bóka tíma þar og vona að pappírarnir virki

Stundum nær karmað manni

Ég trúi á karma. Reyni þess vegna að senda jákvæða orku eftir fremsta megni út í alheiminn í von um að hann brosi á móti mér. Og oftast nær gengur það. Um helgina vissi ég að ég væri farin að ögra karmanu með því að senda allar sólarmyndirnar mínar út á instagram, vitandi að heima var óveður, ófærð, snjór o.s.frv. Ég hafði áhyggjur af vinum sem myndu afneita mér á Facebook. En við þá vil ég segja, örvæntið ekki, því karmað sér um sína! Og hvernig náði karmað mér? Jú, á leið minni upp í bíl aftur af ströndinni í Laguna Beach skeit kráka á höfuðið á mér. Og þar hafið þið það. Karma!

Allir vegir færir!

Jæja, náði bílprófinu í morgun. Þ.e.a.s. Kalifornísku bílprófi. Þeir vilja nefninlega ekki viðurkenna íslenskt bílpróf hér, né raunar bílpróf úr öðrum fylkjum Bandaríkjanna einu sinni. Enda þegar um er að ræða Gullríkið hlýtur að þurfa gullbílpróf. Dugar ekkert minna.


Þetta gerðist ekki átakalaust samt. Blóð, sviti, tár, stress og svefnleysi að baki. Fyrst ófáar klukkustundir að lesa sér til um lög og reglur á vegum Gullríkisins, hversu mörg prómill má hafa í blóði við akstur, hraðatakmörk, akstur yfir lestarteina og allskonar fínerí. Svo eru það einhverjar klukkustundir sem safnast saman hjá DMV í bið eftir einu eða öðru. Því það er alltaf bið á DMV, sama þó maður eigi bókaðan tíma. Svo var það langt og strangt skriflegt próf sem gekk líka svona glimrandi vel. Bókaði mér slott í verklegt próf og mætti hóflega bjartsýn. Eftir næstum klukkutíma bið var komið að mér. Það var heldur skammvinnt. Prófdómarinn áttaði sig á að ég var einungis með númeraplötu aftan á bílnum en ekki að framan og sú sem átti að vera framan á var heima. (Skal tekið fram að þetta klúður skrifast á eiginmanninn og hann fékk tiltal þegar heim var komið!) Send heim til að panta nýjan tíma.

Mæti í nýjan tíma og fæ að taka próf. Hefði betur sleppt því. Náði hliðarskvettu af rúðuspreyji á prófdómarann þegar ég átti að sýna honum rúðuþurrkuhæfni mína. Leit ekki nógu vel til vinstri og hafði ekki nógu langt bil á milli bíla. Já og féll. Sjibbí. Með 16 villur en má ekki hafa fleiri en 15.

Bókaði mér enn eitt slottið í próf og mætti. Sat á bæn um að fá góðan prófdómara og hrósaði happi þegar sá sem prófaði eiginmanninn kom upp í bíl. Það var enginn fengur í honum. (Hann fór mjúklega með eiginmanninn, reyndi við hann, fylgdist ekkert með akstri hans heldur nýtti tímann til að spjalla og gaf honum að endingu broskall og símanúmerið sitt í lokin) Hann sat stjarfur aksturinn á enda og sagði ekki orð fyrir utan leiðbeiningar um hvort beygja ætti til hægri eða vinstri. Í lok aksturs sagði hann mér ekki hvort ég hefði náð eða fallið en bað mig um að elta sig inn á skrifstofu og það var þar sem ég komst að því að ég hafði jú náð prófinu. Herregud. Ég var nánast farin að ofanda þarna af stressi en hann var ekkert að deila gleðifréttunum fyrr en ég hreinlega spurði hann á biðstofunni hvort ég hefði náð. Þá kinkaði hann kolli og ég sem beið eftir lúðrum, blöðrum og mögulega blómum...

En prófið er ég nú með! Og get nú skammlaust ekið um vegi Gullríkisins með pappírinn í vasanum... Watch out!

Óskarinn, litla rigningin sem gat og allt hitt!

Við vorum svo heppin að vera boðin í Óskarsverðlaunapartí sem var vel við hæfi því ég var að horfa á hátíðina í fyrsta sinn. Mjög skemmtilegt að fylgjast með þó eflaust hefði það verið skemmtilegra ég ég hefði verið búin að sjá fleiri en eina mynd. Hvaða mynd var ég búin að sjá? Ég er búin að sjá hana u.þ.b. 10 sinnum á síðustu viku

Getið þrisvar.

Jú einmitt!!

Þetta er auðvitað hin fínasta mynd og ekkert hægt að kvarta yfir þessu en við hjónin ætlum þó að bæta úr þessu og leggja í einhverjar af myndunum fljótlega. Við höfum bara átt stefnumót við Francis og Claire Underwood undanfarin kvöld enda enginn svikinn af þeim. Og lokasenan. Maður minn. Segi ekki meir ef einhverjir eiga enn eftir að horfa.

Síðasta vika einkenndist af rigningu. Fyrst óhóflega miklu tali um rigninguna framundan. Fréttamiðlar æstir, hátt haft um þennan "rainstorm". Kemur í ljós að alvöru rigning er eins og náttúruhamfarir hérna. Þetta var ekkert merkilegt. Ég átti von á meiru eftir lætin. Jú það rigndi. Stundum hressilega, stundum smá úði bara.  Og á þriðja degi reis sólin upp! Ætli það rigni þá nokkuð meira í ár. Ég efast um það.

Mars mánuður er ansi þétt bókaður hjá okkur fjölskyldunni, sérstaklega mér. Um næstu helgi skellum við okkur til San Diego og kíkjum í Lególand, gistum í 2 nætur á hóteli og höfum það notalegt. Næstu helgi á eftir förum við til San Fransisco og verðum í 5 nætur, Arnar á ráðstefnu og við stelpurnar að spóka okkur. Þar á eftir er ég svo á leið til Seattle að knúsa einn snilling þar, hana Sylvíu mína og svo á ég deit í Boston síðustu helgina í mars með Æsu minni. Þess utan eru 2 bókaklúbbar á dagskrá, verklegt bílpróf og svo svona eitt og annað sem fellur til.