Beverly Hills 90210

Þegar ég var krakki voru ekki margar reglur en þær reglur sem voru var eins gott að virða. Ein af þeim var að vera til friðs þegar pabbi horfði á sjónvarpsfréttirnar. Þetta var helg stund og ekkert mátti raska ró hans. Mér gekk ágætlega að halda þessa reglu allt fram að því að Stöð 2 hóf göngu sína og fór að keppa við sjónvarpsfréttirnar með einhverju sem höfðaði frekar til mín.

Uppáhalds þátturinn var Beverly Hills 902010. Hvernig er líka annað hægt en að halda upp á þessa þætti? Þeir voru á dagskrá ef ég man rétt á miðvikudags kvöldum, á sama tíma og fréttirnar á RÚV auðvitað. Það var ómögulegt að semja við pabba um að sleppa fréttum og leyfa mér að horfa. Sama hvað ég suðaði og tuðaði, pabbi bara gaf sig ekki.

Svo datt ég í lukkupottinn. Stóri bróðir fékk bílpróf og fór að vinna fyrir sér sem pizzasendill á kvöldin. Hann var með sjónvarp í sínu herbergi og pizzuafganga sem hann tók með sér heim úr vinnunni á kvöldin. Þau voru ófá kvöldin sem ég sat í rúminu hans, horfði á BVH 902010 og hakkaði í mig gamla pizzu. Eini gallinn á gjöf Njarðar var áleggið sem hann valdi sér á pizzuna á þeim tíma. Hann borðaði alltaf pizzu með pepperoní, lauk og grænum pipar. Það var mikil nákvæmnisvinna að plokka piparinn og laukinn af og stundum bar græðgin mig ofurliði og ég lét mig hafa það að bryðja piparinn. Bestu kvöldin voru þau þegar það voru nammiafgangar til viðbótar við pizzuna í herberginu.

Þetta voru dýrmætar stundir 11 ára gamallar stúlku. Ég lærði óteljandi hluti, ekki bara um ástina og unglingaveikina heldur um alkahólisma, fátækt, kynferðislegt ofbeldi, átröskun, svik, framhjáhöld, námsdugnað og svo margt fleira. Ég lærði líka ýmislegt um bróðir minn með því að gramsa í herberginu hans á meðan ég borðaði pizzuna. (Ekki vorkenna honum, hann las dagbækurnar mínar af miklum móð þrátt fyrir að þær væru læstar með lykli.)

Um helgina gerðist svo svolítið dásamlegt. Við skruppum í ægilega fína verslunarmiðstöð hérna sem heitir The Grove og eyddum dágóðum tíma í Barnes & Noble (mamma og pabbi eru í páskaheimsókn hjá okkur og urðu að sjálfsögðu að komast í bókabúð). Á leið niður úr barnadeildinni bendir eiginmaðurinn mér á risavaxið skilti. Á skiltinu var verið að auglýsa viðburð sem ég get ekki látið framhjá mér fara. 14. maí næstkomandi verður Jason Priestle í búðinni og áritar nýútkomna ævisögu sína.

Þeir sem ekki horfðu á þættina vita auðvitað ekkert hvað ég er að tala um. Jason lék Brandon. Hann og tvíburasystir hans Brenda voru aðalsöguhetjurnar í þáttunum svo og vinir þeirra, Steve, Kelly, Donna, David, Dylan og Andrea. Brandon var góði strákurinn og andstæða hans, Dylan, leikinn af Luke Perry, alkahólísku vinurinn með alvarlegt "bad boy syndrome". Ég elskaði þá til skiptist. Og þann 14. maí hitti ég Jason. Ég veit ekki hvað mun fara okkur á milli en ef það líkist eitthvað unglingsdraumum mínum ætti eiginmaðurinn að vara sig!

Sif í jóga, það er eitthvað...

Ég hef aldrei verið mikil jógamanneskja. Prófaði óléttujóga á sínum tíma og átti svo bágt með mig að ég varð frá að hverfa. Ég er hreinlega of sjálfmeðvituð manneskja til að geta setið með fólki og kyrjað. Í óléttujóganu áttum við að hafa eina hendi á hjarta og aðra á bumbunni og kyrja eitthvað fagurt um það að við værum alheimsmæður. Og eftir þá æfingu mætti ég aldrei aftur. Er þetta ekki vandræðalegt? Hvernig á maður að geta gert þetta án þess að springa úr hlátri?

Hér í Santa Monica eru fleiri jógastúdíó en matvörubúðir. Í alvöru. Önnur hver manneskja sem labbar framhjá mér er með jógamottu í hendinni og ef maður ætlar að vera maður með mönnum þá er maður í jóga. Þannig að ég skellti mér í gær. Byrjendajóga í ræktinni minni hér í borg. Góð og slakandi lykt í salnum, kennarinn virkaði fyndinn og hress og þetta leit bærilega út. En svo kom í ljós að 70% bekkjarins voru reynsluboltar sem stóðu á haus milli æfinga og beygðu sig og teygðu í allskonar áttir sem getur bara ekki verið náttúrulegt fyrir líkamann. Og svo var það hann Horatias vinur minn. Hann gerði alltaf umfram æfingar. Alltaf einu stigi lengra en kennarinn lagði til. Svo bað kennarinn um uppástungu að jafnvægisæfingu. Og hvað gerði hann? Jú hann stakk upp á að við gerðum æfingu sem ég komst að því að heitir Bird of Paradise. Það er ekki byrjenda jafnvægisæfing get ég sagt ykkur - sjá mynd. Skemmst frá því að segja að hann gerði þessa æfingu á báðum fótum og skellti sér svo í eina höfuðstöðu og eitthvað fleira meðan við aumingjarnir lágum í köðli á gólfinu.

Maður byrjar niðri á jörðinni og lyftir sér svo upp í þessa stöðu á einum fæti. Eruð þið að grínast?

En svo fattaði ég hvað Horatias var að gera. Munið þið eftir Friends þættinum þar sem Monica, sem var kokkur á frábærum veitingastað, skellti sér á námskeið sem var "Eldað fyrir byrjendur"? Og Joey henti sér í "Acting for beginners". Þetta var til að efla sjálfstraustið hjá þeim, vera bestur í bekknum. Ég hef sumsé Horatius grunaðan um þetta. Hann er örugglega búin að æfa jóga frá því hann fæddist en fer reglulega í byrjendatímana til að upplifa sig miklu betri en alla, nefnir svo einhverjar fáránlegar æfingar og hlær innan í sér meðan við nýgræðlingarnir nánast drepum okkur við að reyna.

En þetta var ekki það sem reyndi mest á mig í þessum tíma. Ég skemmti mér bærilega þar til að æfingunni var að ljúka. Þá tóku þau upp á að kyrja. Og ég áttaði mig enn og aftur á að þrátt fyrir að vera sú alversta í bekknum og mása og blása tímann í gegn þá er það þar sem ég dreg mörkin. Ég bara get ekki setið og kyrjað með fólki. Ég fæ kjánahroll niður eftir öllu bakinu og verð eins og vandræðalegur unglingur, flissa innan í mér og hef mig alla við að flissið berist ekki upp á yfirborðið.
En það þýðir ekkert að gefast upp, ég verð að komast yfir sjálfa mig. Það er nefninlega sjúklega mikið af frægu fólki í jóga. Ef ég ætla að uppgötvast í Hollywood þá hlýt ég að verða að gera þetta. Ég ætla því að bíta á jaxlinn og henda mér í jóga aftur í næstu viku. Vona bara að Horatias sé að pirra einhverja aðra en mig þá.

Namaste!

Það sem ég er að lesa núna

Ég er í æðislegum bókaklúbbi, hef sagt frá honum áður á blogginu mínu. Hann er heldur óvenjulegur og gengur undir nafninu "Read Between the Wine". Hugmyndin er að meðlimir (við erum 12) komi hver með eina bók og eina vínflösku á hvern fund. Bókina velur maður sjálfur, einhver bók sem mann langar til að ferðist innan hópsins. Við skiptumst svo á að segja frá bókinni sem við komum með á milli þess sem við drekkum vín og í lok kvölds velur maður eina bók til að fara með heim og lesa. Á næsta fundi kemur maður svo með bókina til baka, vonandi lesna, og segir frá sinni upplifun af bókinni og setur svo aftur í bunkann. Og svona gengur þetta áfram. Markmiðið er að spjalla um bækur með skemmtilegu fólki úr ólíkum áttum. Og vonandi hafa lesið 12 nýjar bækur í lok árs. Það má líka bæta bókum í hrúguna, ég er búin að setja 2 bækur frá mér í hauginn. Ég er bundin við að bækurnar séu á ensku að sjálfsögðu og valdi mér 2 þýðingar sem ég las á íslensku en keypti á ensku og setti í bunkann. Sú fyrsta sem ég fór með var Kvöldverðurinn eftir Herman  Koch og sú seinni var HHhH eftir Lauren Binet.

Næsti hittingur er á morgun. Og ég er langt komin með bókina sem ég valdi síðast. Hún er heldur óvenjuleg og heitir The Beautiful Cigar Girl: Mary Rogers, Edgar Allan Poe, and the Invention of Murder og er eftir Daniel Stashower. Bókin fjallar um morð sem framið var í New York í kringum 1840. Morðið var í öllum fjölmiðlum á þeim tíma og endaði svo í skáldsögu eftir Poe. Ég hef ekkert lesið um Poe eða eftir Poe. Þekking mín á honum er eingöngu úr þáttaröðum og bíómyndum um fjöldamorðingja sem nýta sér verk Poe sem réttlætingu á gjörðum sínum (Sjá The Following sem dæmi). Mig langaði því til að sjá hvort þessi bók myndi kveikja í mér og ég myndi gerast Poe aðdáandi og kannski í framhaldinu ganga í sértrúarsöfnuð.

Grunnurinn að sögunni er mjög áhugaverður. Mary Rogers flutti ung til New York ásamt mömmu sinni. Hún á að hafa verið fegurst fljóða, vann í sígarettubúð og var tilbeðin af viðskiptavinum hennar sem og öðrum karlmönnum NY borgar. Eina nóttina skilar hún sér ekki heim. Lík hennar finnst örfáum dögum síðar í Hudson ánni. Morð hennar varð fjölmiðlum endalaus uppspretta greina þar sem hvert blaðið á fætur öðru kepptist við að leysa ráðgátuna með litlum árangri og hvert manndómsmorðið á fætur öðru var framið.

Stashower byrjar á að segja baksögu Poe sem á að baki erfiða æsku og ef mögulegt er enn erfiðari fullorðinsár. Mamma hans deyr úr berklum þegar hann er ungur. Rík fjölskylda tekur hann að sér en milli heimilisföðursins og Poe ríkir mikil togstreita sem endar illa, Poe arflaus og skuldugur upp fyrir haus. Harmi hans líkur ekki þar, hann á erfitt uppdráttar og áfengið fer illa með hann auk þess sem ung kona hans fær líka berkla sem dregur hana að endingu til dauða. Þeir sem þekkja verk hans vita þetta eflaust allt saman en ég vissi ekkert! Svo rekur Stashower sögu Mary fram að andláti og við tekur svo morðrannsóknin. Poe flækist inn í málið sjálfviljugur. Árið áður hafði hann skrifað leynilögreglusögu um lögguna Dupner. Sú saga þykir vera fyrsti vísirinn að leynilögreglusögum eins og við þekkjum þær. Hann ákveður að setja Dupner í að leysa morðið á Mary Roger og skrifar um það skáldsögu. Sagan birtist í þremur hlutum í kvennablaði árið 1942 og þó um skáldskap sé að ræða þá eru tengingar milli morðsins á Mary Rogers og Mary Roget fjölmargar og ekki fer á milli mála um hvern er skrifað. Poe lætur Dupner leggja til ýmsar úrlausnir á morðinu en festir sig ekki við neina þeirra. Lögreglunni í New  York tókst ekki heldur að leysa málið og morðið á Mary Rogers er því enn óleyst.

Efniviðurinn hljómar mjög spennandi. Og kannski hefði mér þótt þetta áhugaverðara ef ég þekkti betur til Poe. Vandamál mitt var að mér fannst textinn frekar þurr og fræðilegur og furðu stirður miðað við efnið. Ég get ekki sagt að ég sé spenntari en áður að lesa Poe þó eflaust eigi ég eftir að gera það á endanum.


Þrátt fyrir að vera ekki ýkja hrifin af bókinni þrælaði ég mér í gegnum hana, allt fyrir bókaklúbbinn. Ég vil jú vera viðræðuhæf á morgun.

Ég hugsa að ég setji ekki nýja bók í bunkann á morgun heldur láti nægja að tala um Poe bókina. En ég er að hugsa um að taka bók eftir íslenskan höfund eftir það. Þá er að komast að því hvað er til í enskri þýðingu. Ábendingar vel þegnar.

Jörðin skelfur

Ég elska stórslysamyndir. Myndir þar sem móðir náttúra tekur völdin og allt stefnir í tortímingu mannkynsins. Ýmist út af hræðilegum hvirfilbyl, flóðbylgjum af áður óþekktri stærðargráðu, veðurfarsbreytingum sem breyta heiminum í ísklump eða stórum loftsteini sem mun skella á jörðinni af slíku offorsi að engum verður þyrmt. Nema þá kannski sjarmerandi veðurfræðingnum/jarðfræðingnum/sérfræðingnum í hvirfilbyljum og litlu fjölskyldunni hans. Þau lenda stanslaust í hættu en rétt svo lifa þetta allt saman af og enda á að bjarga heiminum. Hvað get ég sagt, það er eitthvað ótrúlega spennandi og hættulegt við að horfa á þessar myndir. Eða mér fannst það alveg þangað til mér fór að líða eins og ég byggi í senu fyrir stórslysamynd.

Hér hefur skolfið hressilega að þeim finnst undanfarnar vikur. Skjáfltar með reglulegu millibili, um 4-5 á richter. Ég hef reyndar ekki fundið fyrir einum einasta, var í San Francsico þegar einn stór átti sér stað og í Boston þegar annar lét í sér heyra. En æsifréttirnar af skjálftunum hafa svo sannarlega ekki farið framhjá mér. Hér eru nokkur dæmi um fyrirsagnir sem við höfum séð hér í Los Angeles Times undanfarið:

Earthquakes on the brain

Hundreds of aftershocks from 5.1 earthquake

This fault could bring an Earthquake worse than the "Big One"
Earthquake may have hit on dangeorous fault that worries scientists
Is your home earthquake-ready? How to prepare for the big one

Daglega eru einhverjar fréttir af þessu tagi og einhver tölfræði sem ég sá spáði því að ef skjálfti af almennilegri stærð kæmi þá mætti eiga von á að milli 3000 - 18000 manns myndu týna lífi sínu fyrir utan billjón dollara tjón. Ástæðuna segja þeir vera að hættusvæðið liggi m.a. í gegnum Downtown LA sem og að á hættusvæðinu séu ógurlega mörg illa hönnuð/gömul hús sem þola ekki svona skjálfta. Jahá. Best að þvælast ekki of mikið í Downtown semsagt.

Ég ætlaði mér, verandi Íslendingur, að taka hugsunarháttinn "þetta reddast" á málið í heild sinni. Það hefur verið röflað ógurlega um Suðurlandsskjálftann heima.Og svo missi ég alltaf af þessum skjálftum, var erlendis þegar stóru skjálftarnir komu heima og hef verið í burtu hér þegar skolfið hefur af einhverju ráði. Ég hélt ég myndi komast upp með þetta kæruleysi! Þangað til að eiginmaðurinn kom heim eftir vinnu einn daginn hálf miður sín. Hann hafði valdið skjálfta í vinnunni þegar hann gerði grín að jarðskjálftahræðslu þeirra sem og þráhyggju þeirra fyrir birgðasöfnun ef til skjálfta kæmi. Skemmst frá því að segja að þeir hafa ekki húmor fyrir þessu. Og nú verðum við að koma okkur upp þessu sem þeir kalla "natural disaster emergency supplies".

Ég hef því eytt ófáum mínútum inni á heimasíðu Ríkisstjórnarinnar til að afla mér upplýsinga um hvað eigi að vera í birgðunum. Og það er ekkert lítið sem maður þarf að vera með: 1 gallon af vatni per heimilismeðlim á dag og lágmark að eiga birgðir í 3 daga. Sumir pakka allt að  2 vikna birgðum. Matur, 2 tegundir af útvörpum (eitt venjulegt og eitt sem þeir kalla veðurútvarp, veit ekki hvað það er), batter, vasaljós, teip, ruslapokar, teppi, föt, birgðir, reiðufé (því hraðbankar hætta víst að virka), sjúkrakassi og svo mætti lengi telja. Þetta mun taka ógurlegt pláss. Í dag bættust svo við 2 ný ráð í sarpinn fyrir birgðirnar. Annarsvegar að skella með eins og einum kassa af rauðvíni og hinsvegar að yfirgefa ekki svæðið. Það er víst alþekkt að fólk keppist við að losa sig við fasteignir eftir svona stórar hamfarir og þá er tækifæri til að moppa upp húsi/húsum. Leigjendur flýja nefninlega svæðið og fasteignaeigendur sitja uppi með tómar eignir og lán sem þarf að borga. Og þá er að undirbjóða. En hvað ætli ég þurfi þá eiginlega mikið cash í kassanum til að geta keypt eins og eitt hús? Þá vitið þið það. Við Arnar, ef almættið lofar, munum sitja með rauðvínsglas í hendi og skoða fasteignaauglýsingar ef svo hræðilega fer að skjálftinn stóri láti sjá sig.

Af bókum og Boston

Ég er algjör bókanörd. Það segir sig kannski sjálft? Ég hef verið svona frá því ég man eftir mér. Sem krakki fannst mér skemmtilegast að týna mér í heimi bókanna. Ein af uppáhalds minningum mínum er af bókamarkaði þegar hann var á 3ju hæð í Kringlunni. Pabbi fór með mig og gaf mér ákveðna upphæð og ég mátti kaupa það sem ég gat fyrir peninginn. Þvílík gleði! Ég var líka tíður gestur á bókasöfnum, sérstaklega Aðalsafninu þegar það var í ævintýrahúsinu í Þingholtunum. Þar var yndislegt að vera og ég labbaði alltaf út með hámarkið sem mátti fara með, 10 bækur. Einu sinni birtist ég meira að segja í blöðunum vegna bókaáhugans. Þá vann ég lestrarkeppni sem haldin var í Melaskóla. Ég las ógurlegt magn blaðsíðna og mest af öllum börnum á landinu ef ég man rétt. Þetta var á þeim tíma sem ég byrjaði að fá áhuga á ævisögum fólks og las ævisögu John Lennon og grét yfir endinum. Ég á það nefninlega til að gráta yfir bókum. Og hlæja yfir bókum. Vera hugsi yfir bókum. Fá bækur á heilann. Taka söguhetjur inn í hjartað á mér. Já að lesa er að lifa og hananú!

Svo eru bækur líka góð leið til að kynnast fólki og þekkja það betur.Þegar ég kem heim til fólks í fyrsta sinn þá skoða ég bókahillur þess. Engin betri leið til að átta sig á fólki en skoða hvað það er að lesa. Og ekkert finnst mér betra en lykt af bókum og lykt úr bókum. Lykt úr nýprentaðri og nýopnaðri bók minnir á jólin, gamlar bækur minna á lyktina heima hjá ömmu og afa þegar ég var lítil og lykt úr kiljum minnir á sumar, sól og stundum sand líka.

Að fara í bókabúð fyrir mig er eins og að fara í kirkju. Get gleymt mér þar tímunum saman ef ég fæ tækifæri til og ég labba sjaldnast tómhent út. Ég ferðast líka í gegnum í þær, það er alltaf stór partur af ferðalögum að heimsækja bókabúðir.  Og nú er ég nýkomin heim frá Boston. Þvílík borg fyrir bókafíkla. Þar úir og grúir af bókabúðum. Stórum og smáum, gamaldags og nýtískulegri. Meira að segja ein sem seldi ekkert nema ljóð. Og ég var með besta ferðafélaga sem bókafíkill gat óskað sér! Annan bókafíkil! Ný bókabúð var því heimsótt á hverjum degi. Skemmst frá því að segja að ég kom heim með fulla tösku af bókum. Ekki bara fékk ég veglega bókasendingu frá Íslandi heldur keypti ég vænan skammt til viðbótar (sjá mynd!). Og allskonar bækur.

Hér eru nokkrir titlar sem rötuðu með heim frá Boston.

Vatnið eftir Guðmund Pál Ólafsson

Já. Það hljómar kannski fáránlega að láta drösla slíkum doðranti alla leið frá Íslandi til Los Angeles. Og kannski finnst ykkur enn brjálæðislegra ef ég segi ykkur að þetta er í annað sinn sem það er gert. Því að ég gaf fyrri bókina sem kom í hús. Ég fylgdist aðeins með útgáfuferli bókarinnar úr fjarlægð. Hann var langur og strangur enda um algjört stórvirki að ræða. Ég vissi að ég yrði að eignast hana um leið og hún kæmi út. Og ekki veitir mér af í öllum þessum þurrki hérna í Kaliforníu að eiga stórvirki um Vatn.

Is Everyone Hanging Out Without Me eftir Mindy Kaling

Ég hef aðeins horft á þættina The Mindy Project og haft gaman af. Fyndnir þættir. Mindy Kaling er grínisti sem hefur skrifað fyrirThe Office (bandarísku útgáfuna) ásamt því að leika sjálf í þáttunum og byrjaði sumsé síðan með sína eigin þáttaröð sem nefnd er hér að ofan. Ég las bókina á leiðinni frá Boston til LA og verð að viðurkenna að ég var ekki nógu hrifin. Kannski bara of mikið af því góða, ég veit það ekki. En margir kaflar fyndnir enda skortir hana ekki húmorinn.

Me Talk Pretty One Day eftir David Sedaris

Boston ferðafélaginn kynnti mig fyrir David Sedaris á síðasta ári. Lánaði mér þessa bók sem sat óhreyfð á náttborðinu þar til ég skilaði henni ólesinni þegar við fluttum. Þegar ég var á ferðalagi og vantaði eitthvað að lesa rakst ég á aðra bók eftir höfundinn í bókabúð, Lets Explore Diabetes with Owls, keypti og las upp til agna. Frábær penni! Hann er kaldhæðinn, ferlega fyndinn og skemmtilegur en snertir samt við manni. Sögur hans af fjölskyldunni hans eru stórkostlegar! Hlakka til að byrja á nýju bókinni.

Are You Smart Enough to Work at Google? eftir William Poundstone

Þessa keypti ég handa eiginmanninum en hugsaði mér gott til glóðarinnar. Ekki að eiginmanninn vanti starf. Hann er auðvitað í starfi. En hugsaði með mér að hann gæti lesið þessa og rifjað upp ferlið í atvinnuviðtölunum sem hann fór í á síðasta ári fyrir vinnuna sem hann er í núna. Það var nefninlega ekkert grín. Ótal mörg viðtöl og sum þeirra ansi löng og ströng. Sum í gegnum síma frá Íslandi til Los Angeles og sum svo hér í borg. Mér er minnistætt þegar hann lauk einu klukkustundar löngu símtali og kom út náfölur enda hafði þetta tekið hressilega á.  Ég reikna með að græða líka á því að lesa bókina enda hef ég aldrei farið í alvöru atvinnuviðtal. Eyddi síðustu 10 árum í að vinna fyrir pabba minn og man ekki eftir atvinnuviðtali fyrir það. Nýja starfið er svo mömmustarfið og þar eru engin inntökupróf heldur snýst þetta eingöngu um það að þeir hæfustu lifi af. Þannig að ég les bókina og landa svo starfi hjá Google eftir það. Bíðið bara!

Í töskunni voru ótal fleiri titlar sem ég segi ykkur kannski meira frá seinna. Ég er farin að lesa!

Þau eru komin á slóðina...

Einhverjir muna kannski eftir þessari færslu frá mér! Þar játaði ég á mig óhóflega vatnsnotkun og lofaði bót og betrun. Af því hefur enn ekki orðið. Jú, ég er kannski ogguponsu betri. En ég fer samt í langar sturtur, þvæ föt eftir notkun í einn dag, gleymi að skrúfa fyrir vatnið þegar ég vaska upp og bursta tennur. Og nú hefur komist upp um mig!

Við fjölskyldan skruppum áðan út í smá hjólaleiðangur. Dæturnar hjóluðu og við löbbuðum (og bárum hjól þeirra þegar þær nenntu ekki að hjóla). Þegar við komum heim aftur rákumst við á leigusalann okkar. Indæll maður, íranskur, sem hefur búið hér síðan um 1970. Rétt slapp við byltinguna minnir mig að hann hafi sagt. Mamma hans býr hérna við hliðina á okkur. Í gær kom mamma hans við hjá okkur og bað um að fá að skoða klósettin. Hún talar mjög litla ensku en gat komið á framfæri að hún vildi sjá klósettin og eitthvað um "too much water". Ekkert kom út úr þeirri heimsókn en ég nýtti tækifærið í morgun og spurði David (leigusalinn) um hvað málið snerist. Jú. Kemur í ljós að vatnsreikningur hússins hefur aukist óhóflega mikið undanfarið og engar skýringar finnast á málinu. Enn sem komið er leita þau skýringa í mögulegu sírennsli í einhverju klósetti, leka úr pípum eða öðrum vandamálum en ég er handviss um að á endanum muni þessi rannsókn leiða þau hingað á þrepið hjá mér. Úbbasa!

Og sem ég skrifa þessi orð stendur eiginmaðurinn við eldhúsvaskinn og bruðlar með vatnið meðan hann vaskar upp. Ég mun því óhikað vísa á hann þegar David birtist og rukkar okkur um alla vatnsnotkunina!!!

Hamingjudagurinn

Í gær var hamingjudagurinn (hef engar opinberar heimildir um þetta aðra en Facebook). Ég hef rekið mig á að hamingja er ekki flókin og framkallast af einföldustu hlutum. T.d. getur einn góður kaffibolli veitt manni stóran hamingjuskammt. Tala nú ekki um ef hann er drukkinn í góðum félagsskap. Lesa góða bók. Eyða tíma með þeim sem manni þykir vænt um. Hlæja yfir góðum sjónvarpsþætti. Klappa ketti eða koma einhverjum til að brosa. Sofandi börn framkalla óstjórnlega hamingju. Og svo mætti lengi telja. En það sem gerir mig hamingjusama í dag er að vera ekki lengur á ferðalagi með ormana heldur vera komin heim í heiðardalinn minn, Santa Monica. Við vorum í San Francisco í 5 daga á hóteli. Fínasta hóteli og við höfðum það gott. En það er jafn gaman að koma heim eins og það var að fara. Amma sagði að það væri það besta við ferðalög. Og nú erum við komin heim, vel útsofin eftir nótt í eigin rúmi og ég hlakka til að borða eitthvað úr eldhúsinu mínu í kvöld. Það er nefninlega ótrúlegt hvað möguleikar á að fá sómasamlegan mat á ferðalögum takmarkast þegar velja þarf barnvæna veitingastaði. Labbaði framhjá óteljandi spennandi og áhugaverðum stöðum en þorði ekki inn á neinn með skrímslaherdeildina mína (ég kallaði dætur  mínar þetta einhverju sinni í sakleysislegum tóni en aðrir hafa gripið þetta á lofti og vísa svona til okkar fjölskyldunnar). Og afhverju eru alltaf svona ógeðslegir réttir á barnamatseðlum? Þeir eru nánast alltaf eins:

Grilluð ostasamloka með óhóflegu magni af smjöri og lélegum osti á hvítu endurvinnsluóhæfu brauði. Stundum henda þeir fröllum með.

Pasta. Og til að krydda það upp má velja um parmesan pasta eða tómatsósupasta.

Barnahamborgari og fröllur. (Væntanlega aðeins verra kjöt sett í ormana en fullorðna)

Kjúklinganaggar og fröllur.

Og svo er stundum viðbót á matðseðlinum sem er barnapizza með osti eða pepperoní.

Ég átta mig á að börn geta verið matvönd og foreldrar vilja umfram allt bara að barnið borði. En er í alvörunni ekki hægt að gera betur fyrir þessi kríli? Í það  minnsta gefa þeim eitthvað með næringu? Mér dettur strax í hug lasagna sem ég held að langflest börn borði með bestu lyst. Og þar má lauma allskonar grænmeti ofan í þau. Hvað með kjúklingatacos þar sem þau fá fullt af litlum skálum með úrvali hráefna og mjúkar taco kökur og geta fyllt sjálf af því sem þau langar í? Er það ekki frekar einfalt í framkvæmd? Það er vinsælt hér hjá mér og aftur leið til að fá þær til að borða aðeins af grænmeti.

En nóg af tuði. Ég var að segja eitthvað um hamingju. Já. Í dag fæ ég fiðring í  magann við að borða heimaeldaða máltíð. Ætla að prófa nýja uppskrift, kíkja í fiskbúðina í bænum og sjá hvað þeir bjóða upp á og elda hann a la Nanna Rögnvaldar. Farin út í búð!

The city by the bay

Síðustu dagar í borginni við flóann hafa verið notalegir en fjölskyldan lúin og minnsta dýrið sturlað af óþekkt sem er aldrei hressandi, hvað þá þegar maður er utan þægindarammans. Skrifast mögulega á Terrible two's eða þá að hún finnur lykt af ótta (sökum þess að við erum ekki á heimavelli) og nýtir sér það. Hvað sem öðru líður þá líst mér stórvel á þessa borg.

Það er líka svolítið sjokk að koma hingað úr verndaða umhverfinu sem Santa Monica er. T.d. hefur nefinu mínu ítrekað verið misboðið undanfarna daga. Hér er meiri graslykt en í Stínu og meiri pissulykt en var á klósettinu á Hlemmi.

Miðbærinn er stórundarlegur því að ef maður beygir til hægri er hægt að velja úr Barneys, Macys, Bloomies og öðrum dýrari sjoppum en ef maður beygir til vinstri þá eru það smoke shops og dópistar með krakkpípur.  Margt evrópskt í henni, til að mynda gatnakerfið sem flækir tilveruna aðeins. Sjáið til, í Santa Monica er þetta allt í stærðfræðinni, götur ganga upp, mikil rökvísi á bak við allt en hér er þetta þvers og kruss og við ekki enn búin að átta okkur alveg. Ófáar vitlausar beygjur verið teknar í þessari ferð.

Litadýrðin dásamleg og arkitektúrinn æði. Kaffið himneskt. Útsýnið er óviðjafnanlegt og allt svo mikilfenglegt. Brekkurnar jafn frábærar og þær eru hræðilegar, veltur á því hvort maður er labbandi eða keyrandi. Ef keyrandi þá er útsýnið dásamlegt en ef labbandi þá blótar maður meðan kerrunni er ýtt af öllu afli með ormunum tveimur innan borðs. Ég hef aldrei séð brekkur eins og þessar inni í miðri borg, kannski í einhverju fjallaklifri úti á landi en aldrei nokkurn tímann í borg. Hallinn er svakalegur. Og fólk býr þarna í miðjum brekkunum. Sjitt hvað það hljóta allir að vera með flotta rassa hérna. Hef ekkert verið að horfa á þá ennþá, einbeitt mér að útsýninu en þarf klárlega að leggjast í rassa rannsóknir til að sanna kenningu mína. Tók líka eftir einu sem mér finnst mjög áhugavert, hér er engin bókabúðakeðja, sem er ótrúlegt. Meira að segja í Santa Monica erum við með tvíhöfða ofurskrímslið Barnes and Noble, samt er það bara 80 þúsund manna þorp. Hér er hinsvegar allt vaðandi í litlum krúttlegum og sérhæfðum bókabúðum sem sumar hverjar eru líka útgáfur.

Hvert hverfi hefur svo sitt einkenni og sinn eigin persónuleika: Beat hverfið, Mission hverfið, Kína hverfið, Downtown, Franska hverfið o.s.frv. Mission hverfið í sérstöku uppáhaldi, þar er hvert veggja listaverkið á fætur öðru, dásemdar veitingastaður og súkkulaðisjoppur.

Næstu daga verðum við stelpurnar svo upp á eigin spýtur, eiginmaðurinn á ráðstefnu og við bíllausar í miðbænum. Búin að sjá nokkra staði sem við getum dundað okkur við, t.d. Children's Discovery Museum og heila búð með engu nema Hello Kitty dóti sem ætti að halda þeim uppteknum í þó nokkurn tíma. Niðurstaðan er sú að borgin er ákaflega sjarmerandi en sennilega betri barnlaus. Hér eru nefninlega spennandi veitingastaðir, kaffihús og barir og ekkert af því sérstaklega barnvænt fyrir utan það nú að drösla þessari kerru upp og niður hæðirnar. Draumurinn er því að koma næst hingað annaðhvort með börn sem ganga fyrir eigin vélarafli sem skyndilega verða svo vel upp alin að hægt verður að fara með þau á almennileg veitingahús eða enn betra, barnlaus!

Að heimsækja lækni í nýju landi...

Ókei. Það má ýmislegt segja um Ísland. Pólitíkin glötuð, niðurskurður á öllum vígstöðvum og kemur hræðilega niðurá stöðum og stofnunum sem mega síst við því. Sigmundur Davíð og allt hans fylgdarlið ekki minn tebolli takk fyrir. Fíla ekki hugmyndafræðina á bak við peninga sem deilt er út á vini og vandamenn í gegnum sms án þess að umsóknir séu einu sinni á bak við styrkina. Veðrið ekki frábært og eflaust mætti týna fleira til.

En ég hef að ég held aldrei fengið eins mikla heimþrá eins og undanfarna daga. Sakna Íslands nógu mikið til að vilja knúsa SD og þá er fokið í flest skjól.

Við erum að skrá Bríeti í skóla. Það hefur ýmislegt hressandi í för með sér. Innskráningarpakkinn fyrir barn í 5 ára bekk telur 15 blaðsíður held ég. Óteljandi form sem þarf að fylla út. Einnig þarf að fara með hana til læknis og tannlæknis.

Ókei. Ákveð að drífa læknisheimsóknina af. Ég er sú eina af fjölskyldunni sem hefur farið til læknis só far í Ameríkunni og það gekk bærilega. Ég var því óvenju bjartsýn þegar ég hringdi á læknastöðina okkar í gær. "Mam we only have appointments for new patients in May" var svarið sem þar tók á móti mér. Augljóslega gengur það ekki upp, ég þarf að skila umsókninni með læknisvottorði í apríl. Þá þarf að hringja í tryggingarfyrirtækið sitt og fá úthlutað nýjum lækni sem getur hitt mann fyrir skiladag pappíranna.

Að tala við skriffinnskuapparat hér í Ameríkunni er sér kapítuli! Í fyrsta lagi tekur það góðan hálftíma og þó nokkrar takkaýtingar að fá samband við venjulega manneskju en ekki vélmenni. Hjá stórum fyrirtækjum er ekki lengur manneskja sem svarar í símann heldur er vélmenni sent á mann í byrjun og vinsar úr þá veikustu. Það eruþeir hæfustu sem ná í gegn til að tala við manneskju af holdi og blóði! Mér tókst í fjórðu tilraun að ná sambandi við hana. Til þess að láta segja mér að það væri búið að loka á trygginguna okkar. Þar sem ég hváði og taldi mig vera tryggða var ég sett á bið í 15-20 mínútur. Konan kom aftur og sagði mér að hún hefði nú fundið trygginguna mína sem væri jú enn í gildi. Og þá byrjaði ævintýrið sem það var að skipta um lækni. Eftir símtal sem stóð í 60 mínútur var ég komin með tíma hjá manni sem ég get ekki enn stafað nafnið á fyrir ormana tvo og fullvissu frá konunni góðu um að þetta ætti allt að ganga smurt fyrir sig þaðan í frá...

HÚN LAUG!!!

Upp rennur dagur heimsóknarinnar. Byrjaði á stresskasti með eiginmanninum að leita að bólusetningarvottorðum stelpnanna frá Íslandi. Kvöldið áður sór eiginmaðurinn þess eið að vita nákvæmlega hvar þau væru svo við þyrftum ekki að stressa okkur á að leita að þeim með fyrirvara. Það var því ekki fyrr en á síðustu stundu sem hann fór að ná í pappírana til þess að komast að því að "vita nákvæmlega eitthvað" er ekki það sama hjá honum og mér. Góðum 10 mínútum síðar rukum við sveitt út í bíl með vottorðin og brunuðum á læknastöðina. Fundum skrifstofuna nokkuð auðveldlega í þessu gímaldi sem læknastöðin er (sjá mynd að ofan). Mundum þá að við gleymdum pappírunum frá skólanum heima svo eiginmaðurinn rauk aftur af stað. Á meðan byrjaði ég að fylla út pappírana x2 þar sem að börnin eru 2. Læknasaga foreldra, fæðingarþyngd barns, hvenær settist barnið upp, hvenær sagði hún fyrsta orðið, hvenær byrjaði hún að ganga o.s.frv. Ég skildi flesta reiti eftir auða, ekki man ég hvenær stelpurnar settust fyrst upp né hvenær þær sögðu fyrstu setninguna sína... Þegar ég er langt komin með pappírana er eiginmaðurinn kominn aftur eftir að hafa rokið heim, farinn aftur (út í bíl að sækja bleyjur og blautklúta) og kominn aftur. Þá kemur í ljós að tryggingin virðist enn vera óvirk og þess utan ekki skráð á nýju læknastöðina. Þannig að móttökuritarinn tekur til við að hringja í tryggingarfyrirtækið. Þegar hún hafði verið á bið í 45 mínútur vorum við búin að tapa geðheilsunni. Það tekur á að halda 2 ára og 4 ára stelpu við efnið í herbergi sem inniheldur ekkert skemmtiefni fyrir börn (óvænt þar sem þetta var barnalæknir). Ég tók málin í eigin hendur og hringdi sjálf í tryggingarnar. Náði í gegn. Við tekur Groundhog day samtal um tryggingu sem var ekki lengur í gildi, sumsé sama saga og daginn áður. Loks finnur hann okkur og trygginguna. 90 mínútum eftir bókaðan tíma erum við því komin inn á stofu með stelpurnar og inn kemur læknir sem er eldri en amma mín og hefði átt að fara á eftirlaun á undan henni... 8 bólusetningum og meira en 2 klukkustundum eftir að við gengum þarna inn bárum við grenjandi börn út af stofunni algjörlega miður okkar. Rúsínan í pylsuenda heimsóknarinnar? Jú, við eigum tíma aftur 1. apríl, þeir eru svo bólusetningaróðir hérna að stelpurnar vantar enn upp á til að mega fara í skóla. Sjibbí!

P.s. Ég þarf núna að finna tannlækni innan tryggingarinnar okkar, bóka tíma þar og vona að pappírarnir virki

Stundum nær karmað manni

Ég trúi á karma. Reyni þess vegna að senda jákvæða orku eftir fremsta megni út í alheiminn í von um að hann brosi á móti mér. Og oftast nær gengur það. Um helgina vissi ég að ég væri farin að ögra karmanu með því að senda allar sólarmyndirnar mínar út á instagram, vitandi að heima var óveður, ófærð, snjór o.s.frv. Ég hafði áhyggjur af vinum sem myndu afneita mér á Facebook. En við þá vil ég segja, örvæntið ekki, því karmað sér um sína! Og hvernig náði karmað mér? Jú, á leið minni upp í bíl aftur af ströndinni í Laguna Beach skeit kráka á höfuðið á mér. Og þar hafið þið það. Karma!

Allir vegir færir!

Jæja, náði bílprófinu í morgun. Þ.e.a.s. Kalifornísku bílprófi. Þeir vilja nefninlega ekki viðurkenna íslenskt bílpróf hér, né raunar bílpróf úr öðrum fylkjum Bandaríkjanna einu sinni. Enda þegar um er að ræða Gullríkið hlýtur að þurfa gullbílpróf. Dugar ekkert minna.


Þetta gerðist ekki átakalaust samt. Blóð, sviti, tár, stress og svefnleysi að baki. Fyrst ófáar klukkustundir að lesa sér til um lög og reglur á vegum Gullríkisins, hversu mörg prómill má hafa í blóði við akstur, hraðatakmörk, akstur yfir lestarteina og allskonar fínerí. Svo eru það einhverjar klukkustundir sem safnast saman hjá DMV í bið eftir einu eða öðru. Því það er alltaf bið á DMV, sama þó maður eigi bókaðan tíma. Svo var það langt og strangt skriflegt próf sem gekk líka svona glimrandi vel. Bókaði mér slott í verklegt próf og mætti hóflega bjartsýn. Eftir næstum klukkutíma bið var komið að mér. Það var heldur skammvinnt. Prófdómarinn áttaði sig á að ég var einungis með númeraplötu aftan á bílnum en ekki að framan og sú sem átti að vera framan á var heima. (Skal tekið fram að þetta klúður skrifast á eiginmanninn og hann fékk tiltal þegar heim var komið!) Send heim til að panta nýjan tíma.

Mæti í nýjan tíma og fæ að taka próf. Hefði betur sleppt því. Náði hliðarskvettu af rúðuspreyji á prófdómarann þegar ég átti að sýna honum rúðuþurrkuhæfni mína. Leit ekki nógu vel til vinstri og hafði ekki nógu langt bil á milli bíla. Já og féll. Sjibbí. Með 16 villur en má ekki hafa fleiri en 15.

Bókaði mér enn eitt slottið í próf og mætti. Sat á bæn um að fá góðan prófdómara og hrósaði happi þegar sá sem prófaði eiginmanninn kom upp í bíl. Það var enginn fengur í honum. (Hann fór mjúklega með eiginmanninn, reyndi við hann, fylgdist ekkert með akstri hans heldur nýtti tímann til að spjalla og gaf honum að endingu broskall og símanúmerið sitt í lokin) Hann sat stjarfur aksturinn á enda og sagði ekki orð fyrir utan leiðbeiningar um hvort beygja ætti til hægri eða vinstri. Í lok aksturs sagði hann mér ekki hvort ég hefði náð eða fallið en bað mig um að elta sig inn á skrifstofu og það var þar sem ég komst að því að ég hafði jú náð prófinu. Herregud. Ég var nánast farin að ofanda þarna af stressi en hann var ekkert að deila gleðifréttunum fyrr en ég hreinlega spurði hann á biðstofunni hvort ég hefði náð. Þá kinkaði hann kolli og ég sem beið eftir lúðrum, blöðrum og mögulega blómum...

En prófið er ég nú með! Og get nú skammlaust ekið um vegi Gullríkisins með pappírinn í vasanum... Watch out!

Óskarinn, litla rigningin sem gat og allt hitt!

Við vorum svo heppin að vera boðin í Óskarsverðlaunapartí sem var vel við hæfi því ég var að horfa á hátíðina í fyrsta sinn. Mjög skemmtilegt að fylgjast með þó eflaust hefði það verið skemmtilegra ég ég hefði verið búin að sjá fleiri en eina mynd. Hvaða mynd var ég búin að sjá? Ég er búin að sjá hana u.þ.b. 10 sinnum á síðustu viku

Getið þrisvar.

Jú einmitt!!

Þetta er auðvitað hin fínasta mynd og ekkert hægt að kvarta yfir þessu en við hjónin ætlum þó að bæta úr þessu og leggja í einhverjar af myndunum fljótlega. Við höfum bara átt stefnumót við Francis og Claire Underwood undanfarin kvöld enda enginn svikinn af þeim. Og lokasenan. Maður minn. Segi ekki meir ef einhverjir eiga enn eftir að horfa.

Síðasta vika einkenndist af rigningu. Fyrst óhóflega miklu tali um rigninguna framundan. Fréttamiðlar æstir, hátt haft um þennan "rainstorm". Kemur í ljós að alvöru rigning er eins og náttúruhamfarir hérna. Þetta var ekkert merkilegt. Ég átti von á meiru eftir lætin. Jú það rigndi. Stundum hressilega, stundum smá úði bara.  Og á þriðja degi reis sólin upp! Ætli það rigni þá nokkuð meira í ár. Ég efast um það.

Mars mánuður er ansi þétt bókaður hjá okkur fjölskyldunni, sérstaklega mér. Um næstu helgi skellum við okkur til San Diego og kíkjum í Lególand, gistum í 2 nætur á hóteli og höfum það notalegt. Næstu helgi á eftir förum við til San Fransisco og verðum í 5 nætur, Arnar á ráðstefnu og við stelpurnar að spóka okkur. Þar á eftir er ég svo á leið til Seattle að knúsa einn snilling þar, hana Sylvíu mína og svo á ég deit í Boston síðustu helgina í mars með Æsu minni. Þess utan eru 2 bókaklúbbar á dagskrá, verklegt bílpróf og svo svona eitt og annað sem fellur til.

Appelsína er ekki bara appelsína!

Að flytja frá Íslandi til Kaliforníu var stórt stökk og margt sem breyttist við það. Ein af stóru góðu breytingunum fyrir utan veðurfarið var að komast í hráefni sem í flestum tilfellum er svo miklu betra en það sem ég fæ heima.

Í hverri viku höldum við stelpurnar á Farmer's market og kaupum okkur grænmeti og ávexti. Þær sitja  með jarðaberjarautt andlit í kerrunni og æmta stöðugt á meira með hendur á lofti. Við kaupum jarðaber, hindber og bláber á markaðnum og stundum brómber. Við kaupum aspas í stórum stíl, rósakál, avócadóa, epli, tómata. Við kaupum bestu mandarínur sem ég hef smakkað sem eru líka þær ljótustu sem ég hef séð. Krumpaðar villa þær á sér heimildir og telja manni trú um að þær séu mögulega skemmdar en eru í rauninni safaríkar, steinalausar gleðisprengjur, ég sver það! Við skoðum og smökkum yfir 10 mismunandi tegundir af appelsínum, cara cara, navel og ég veit ekki hvað þetta heitir.

En nú tók steininn úr. Á markaðnum á laugardag heyrði ég konu tala um Sumo appelsínur við afgreiðslukonu á bás og þegar ég kom inn í Wholefoods sama dag var stór kista full af ljótum krumpuðum kvikyndum merkt Sumo. Af forvitni greip ég nokkrar og þegar heim var komið komst ég að því að enginn hefur borðað appelsínu fyrr en hann hefur smakkað þessa. Besta appelsína sem ég hef borðað á ævinni. Safarík, rétt hlutfall af sætu versus súru, auðvelt að taka utan af henni, auðveldara en að taka utan af mandarínu, engir steinar og fullkomið eftirbragð. Ég er búin að fara tvær ferðir eftir dásemdinni og það er um að gera að raða þessu í sig núna. Sumo appelsínan er nefninlega bara fáanleg í fjórar vikur á ári. Afbrigði sem var þróað í Japan og er selt þar dýrum dómum, aðeins ódýrari hér í USA. Fyrstu Sumo appelsínurnar urðu fáanlegar hér í kringum 2011 og vinsældirnar aukast bara. Herregud!

Mínar eigin Feneyjar

Einu sinni var maður sem hét Abbot Kinney. Hann átti marga peninga sem hann græddi á tóbaki. Hann langaði í sinn eigin strandbæ. Og hann var hrifinn af Ítalíu. Og Feneyjum. Og úr varð Venice, CA.  Það er gott að eiga pening og land, þá getur maður gert allskonar. Þarna voru skrilljón kanalar en flestum þeirra var lokað í  kringum 1930 en enn standa þó nokkrir. Og það er svo miklu huggulegra þarna en í Feneyjum, Ítalíu. Engir að seilast eftir peningunum manns, enginn vondur matur, engir gondólar með túristum sem borguðu morðfjár fyrir lélegan söng og fúla lykt. Onei. Þetta eru íbúðarhverfi og einu túristarnir voru við. Það er ekki búið að verslunarvæða og túristavæða þetta en óneitanlega er svæðið samt rándýrt, svona ef mann langar að fjárfesta í fasteign. Mæli með þessari hérna, þar var opið hús í dag þegar við vorum á ferli, rak nú reyndar ekki nefið inn, þorði því ekki. Engar 500  milljónir á mínum bankareikning...

http://www.pardeeproperties.com/property-details.php?property_ID=669

En Venice er yndislegur staður til að eyða deginum á og ef ég ætti ekki börn þá myndi ég leitast eftir að búa þarna. Litrík heimili, fjölskrúðugt mannlíf, óvenjulegar verslanir og svo Abbot Kinney, gata full af sérvöruverslunum, galleríium, flottum veitingastöðum, hipsterum sem eru búnir að hipstera yfir sig, góðu kaffi og öllu öðru sem manni gæti dottið til hugar að eyða peningunum sínum í.

Við eyddum ljúfum sunnudegi þarna, byrjuðum á Café 50's, amerískum Diner þar sem við borðuðum yfir okkur og fórum svo og reyndum að vinna á morgunverðinum með göngu um Abbot Kinney, kanalana og Venice Beach. Venice Beach minnir helst á Stínu í Kaupmannahöfn, graslykt yfir öllu og svo úir og grúir af allskonar fólki. Þarna var furðufólks sýning, skeggjaða konan, ofurgataður og tattúeraður svartur maður sem var heldur í hærri kantinum og ófrýnilegur vegna andlitsskrautsins sem hann bar, graslykt yfir öllu, bás með sérhæfðum læknum sem geta veitt manni lyfseðil fyrir grasi ef vel er farið að þeim, sölubásar með allsskonar skrani og mannlíf sem er með því fjölbreyttara sem maður sér. Eldri borgarar á röltinu, steratröll í leit að Muscle Beach, barnafólk eins og við, ferðamenn, heimamenn, meðlimir í glæpagengjum, lögreglan, sölufólk og allt annað sem manni kemur til hugar...

Næstum til geimsins

Í gær heimsóttum við Vísindamiðstöð LA. Það var alveg stórmerkilegt. Þar eru geymdir allskonar gripir og vélarhlutar sem tengjast geimferðum Bandaríkjamanna auk þess sem geimskutlan Endeavour er þar. Ég sá litla skutlu sem notuð var til að skjóta sjimpansa út í geim áður en að fyrsti maðurinn flaug út. Ég sá pínulitla skutlu sem 2 menn eyddu þremur dögum í. Hún var svo lítil að ef þeir vildu standa upp þá þurftu þeir að "suit up" í geimbúningana sína og opna þakið. Fótaplássið sem þeir höfðu í þrjá daga var eins og plássið sem við bölvum í verstu flugferðum okkar. Þrjá daga! Úff, ég fékk innilokunarkennd við að horfa á þetta. Þeir svöruðu líka spurningunni sem flestir spyrja sig þegar það kemur að geimferðum... hvernig fer fólk á klósettið... jú, því fylgja slöngur í sumum tilfellum, kúkaplastpokar í öðrum, stundum þarf að binda sig niður út af þyngdarafli og fleira áhugavert.

Punkturinn yfir i ið var svo Endeavour. Bandaríkjamenn kunna að byggja upp stemmningu. Fyrst sýndu þeir stutta bíómynd um hinstu ferð Endeavour áður en sett var í "park". Það var ferðin af LAX og inn á safnið. Ekki svo langur akstur, einar 12 mílur, en tók 68 klukkustundir. Flaug sem búin var að fljúga 25 ferðir út í geim lenti sko í vandræðum í LA traffic. Ég skil það vel. Þessi umferð hérna er hálfgerð geimvísindi hvort sem er. Allavegana. Til að koma henni á áfangastað þurfti her manna, lögreglu, slökkvilið, rafvirkja, og ég veit ekki hvað marga verkfræðinga. Það þurfti að fella 400 ára gömul tré, taka rafmagn af hlutum borgarinnar meðan rafmagnslínur og staurar voru felldir, fóðra húshorn þar sem hætt var við að hún myndi rekast í og ég veit ekki hvað og hvað. 68 klukkustundir. Og á meðan stóð fjöldi manns á götum úti til að berja viðburðinn augum.

Svo kemur maður loks inn í flugskýlið þar sem skutlan stendur. Og þar blaktir Ameríski fáninn við hún og dramatísk tónlist hljómar undir. Og svo stendur skutlan þarna. Þetta risa tröll sem er svo illa farið að ég hefði ekki flogið með henni til Akureyrar.  Hún virðist plástruð saman. Og þetta flak flaug 25 sinnum út í geim frá árunum 1992-2011. En ég lét hrífast með. Hún fór út í geim sko! 25 sinnum. Og þarna stóð hún og ég líka. Litla ég og geimskutlan. Já sælir eru einfaldir!

Bókaklúbburinn

Í gær var fyrsti í bókaklúbb. Vá hvað það var gaman. 10 einstaklingar, allsstaðar að úr heiminum. Hittast til að tala um bækur en ekki öll með einu og sömu bókina. Hvert okkar valdi eina bók og kom með. Svo sagði hver frá sinni bók og í lok kvölds fékk hver að velja sér eina bók af þeim sem sagt var frá og taka með. Í þetta sinn tók ég með mér hollenska bók, Kvöldverðinn eftir Herman Koch. Næst ætla ég að taka íslenskan höfund með mér. Með mér heim fékk ég höfundinn Anne Rice, bók sem heitir Blackwood Farm. Hef aldrei lesið bók eftir höfundinn þó ég hafi séð Viðtal við vampíru fyrir löngu síðan. Hér að neðan eru nokkur dæmi um bækur sem rötuðu á borðið. Það sem setti punktinn yfir i ið er að maður kom einnig með rauðvínsflösku og lagði á borð með sér og þannig varð þetta að bókar- og vínklúbbi, er hægt að biðja um það betra? Ég skemmti mér allavegana stórvel. Nú er það að lesa doðrantinn minn fyrir næsta hitting og svo er það hinn bókaklúbburinn sem er mun hefðbundnari, þar þarf ég að lesa Goldfinch eftir Donna Tartt, bara smábók það, yfir 700 blaðsíður.

Játningar vatnseyðsluseggs!

Hér í borg ríkti mikil gleði í gær. Afhverju? Jú af því það rigndi. Raunar mætti frekar tala um úða en rigningu en það nægði þó til að gleðja mannskapinn. Hér er nefninlega mesti þurrkur sem mælst hefur síðan sautjánhundruðogsúrkál. Undir venjulegum kringumstæðum er janúar mánuður frítími þeirra sem sinna skógareldum, varamannskapur sendur heim til sín og nokkrum starfsstöðvum lokað. En í ár er ástandið þannig að búið er að slökkva yfir 150 elda (þeir voru 25 fyrir sama tímabil í fyrra og 0 þar á undan) og enginn fær frí.

Og fólk er beðið um að spara vatn. Ekki list sem Íslendingar eru góðir í til að byrja með. Og ég gæti mögulega verið eitt versta dæmið. Ég er martröð borgarinnar í vatnsmálum, það get ég fullyrt. Fer í langar sturtur og læt vatnið renna meira að segja meðan ég sápa á mér hárið. Bursta tennur og vatnið rennur allan tíman á meðan. Ég er eins og atvinnumanneskja í vatnseyðslu. Gleymi að skrúfa fyrir í eldhúsinu. Þvæ vélar sem ekki eru alveg fullar, gleymi svo að tæma þær og þarf að skola úr aftur.  Og svona gæti ég haldið áfram.

Og nú biður Santa Monica borg íbúa og fyrirtækjarekendur að minnka vatnsneyslu sína um 20%. Og það verður að öllum líkindum ekki nóg, yfirvofandi eru takmarkanir á vatni um mögulega 15%. Eða því er borgarráð að hóta. Vatnsnotkun er nefninlega upp um 20% milli ára. Og borgin kaupir allt vatnið sitt frá stöðum þar sem miklir þurrkar eru og skortur yfirvofandi.

Hótel hér í borghefur brugðist við. Þar er keyrt á vatnslausum pissuskálum,  keyptar plöntur sem eru ekki mjög vatnsþyrstar og gestir hvattir til að endurnota allt tau. Veitingastaðir grípa til þess ráðs að hafa ekki vatn á borðum fyrir gesti heldur einungis koma með fyrir þá sem óska þess sérstaklega. Og reyna svo að fá þá frekar til að drekka vín... (spyr mig um heilsufarslegan kostnað við þann gjörning...) Pressa er sett á borgarstjórn um að setja reglur um stærð vatnsglasa á veitingastöðum. Og svo eru það blessaðir bændurnir sem þurfa að borga vatnið dýrum dómi til að geta ræktað og nóg er nú ræktað hér.

Já það er ástand. Og vatnsdrottningin skilur ekki alveg stærð málsins enda konungsdæmi mitt þekkt fyrir vatnið. Ég bíð bara eftir að mamma sendi mér stórvirkið Vatnið frá Íslandi og ætla mér að njóta þess að horfa á vatn og fræðast um vatn í þeirri dýrðar bók. En ég verð að hætta að láta kranann renna. Vera ábyrgur borgari. Sýna fordæmi. Temja mér nýja siði...

Þeir sem vilja lesa nánar um stóra vatnsmálið geta gert það hér:
 http://smdp.com/city-asks-residents-businesses-to-use-less-water/131683

Gleðin er í litlu hlutunum

Í gær rakst ég á hlut sem gladdi mig mjög og var það frekar óvænt. Hvað var það? Jú, hringtorg. Það fyrsta sem ég keyri í gegnum hér í borg. Og þar sem ég var þjáð af heimþrá í gær þá gladdi þetta mitt litla hjarta. Héðan í frá mun ég leggja mig fram um að keyra þessa leið til að keyra í gegnum hringtorg. Hér er allt vaðandi í stopp merkjum sem eru "all way" og svo þarf maður að meta hver kom fyrstur að línunni og hann á réttinn. Gagnlegt já, en stundum er maður ekki viss og vandræðagangurinn byrjar. Svipar svolítið til þegar maður ætlar að kyssa einhvern á vangann en báðir leggja til atlögu á sama tíma og allt verður svolítið vandræðalegt. Maður gefur í en snarstoppar. Sama gerir hinn aðilinn. Svo bíður maður aðeins og heldur að það sé verið að gefa manni séns svo maður gefur bílnum inn á nákvæmlega sama tíma og hinn aðilinn. Og áfram heldur sagan. Það er á þessum augnablikum sem ég sakna hringtorganna heima.

Já það eru litlu hlutirnir sem gleðja...

Lost in translation

Einu sinni bjó ég í Frakklandi. Ég var tvítug. Talaði frönsku frá morgni til kvölds, bjó með frökkum og talaði minna af öðrum tungumálum en frönsku. Hélt ég væri orðin altalandi vegna þessa. En svo rann stund sannleikans upp. Mér var misboðið og ég vildi rífast. Og hvað gerðist? Ég varð að málhöltum útlendingi sem gat ekki stamað upp úr sér einu einasta orði. Ég endaði á að ryðja út úr mér fúkyrðum á íslensku, það var það besta sem ég gat gert í stöðunni.

Nú bý ég í Bandaríkjunum. Ég er 33 ára. Ég tel mig vera frekar fyndna manneskju, kaldhæðin og húmorísk. En það virðist vera "glatað í þýðingu" og það þó þetta sé allt á ensku. Sem ég tala í alvörunni reiprennandi. Ég hendi fram hverjum kaldhæðna brandaranum á fætur öðrum en ekkert gerist. Jú, stundum fæ ég skringileg augnaráð.... ekki mikið meira en það. Ég býð ekki í það ef ég þyrfti að fara að rífast...

Að aðlagast nýju lífu

Allt mitt fullorðinslíf hefur vinnan mín verið stór partur af sjálfi mínu. Spilað stóra rullu jafnvel aðalhlutverkið (áður en stelpurnar fæddust). Enda vinnan mín ein sú skemmtilegasta í heiminum, um það er ég sannfærð. Ég vann sko ekki lestrarkeppnina í Melaskóla fyrir ekki neitt. Ég elska bækur. Og að fá að vinna við þær eru algjör forréttindi. Ég sakna þess.

En það eru líka forréttindi að geta sinnt stelpunum svona vel. Ég átti ekki von á að kunna jafn vel við að vera heimavinnandi og ég geri. Þær bregðast vel við breytingunum, líður vel, brosa, hlæja og gleðjast. Selma hefur tekið heilmikið þroskastökk og Bríet líka. Þær eru ófeimnar við að nota þau orð sem þær hafa í ensku. Kveðja alla með orðunum "see you later" og segja thank you óspart hér og þar um bæinn.

En ég sakna þess að finna fyrir heilanum á mér í vinnu. Og þá er að leysa það. Planið, hvað er það? Jú. Kona er komin í 2 bókaklúbba. Kona er líka komin í current events hóp, þar hittumst við og ræðum um eitthvað ákveðið þema einu sinni í mánuði. Kona er áskrifandi að LA times og les það reglulega til að halda sér við efnið. Kona er líka að reyna að vera dugleg að lesa. Fyrst ég get ekki unnið við bækur, þá ætla ég að njóta þess að sinna bókum sem áhugamáli, það gat ég auðvitað ekki þegar ég var að vinna við bækur, allavegana ekki eins.

Með rakettu í rassgatinu...

Pabbi segir að ég sé með rakettu í rassgatinu og ég eigi að slaka á. Hinsvegar er ég ekkert rosalega góð í því, frekar en hann er sjálfur. Einkennir svolítið þessa fjölskyldu að geta aldrei gert nokkuð nema með offorsi. Svona var amma líka, algjör hamhleypa!

 Með rakettuna að vopni er ég komin langleiðina með kassana. En engar áhyggjur, nóg annað eftir, gera gestaherbergið klárt fyrir Mexíkó farana og finna stað fyrir öll málverkin. Í pósti í gær, já, pósti komu svo tvö hjól í frumeindum. Sjáið til, við keyptum þau á Costco.com og voru þau 400 USD ódýrari en það sem við sáum í búðinni og skýringin liggur einmitt í þessu með að  vera í öreindum sko.  Ég er stikkfrí í svona samsetningarmálum vegna fæðingargalla. Enginn í minni fjölskyldu hefur hæfileika í svona samsetningar, þau eru eftirminnileg jólin þar sem við systkinin fengum eitthvað sem þarfnaðist samsetningar því pabbi eyddi dögunum á eftir bölvandi og ragnandi við að reyna að tjasla þessu saman með mömmu á hliðarlínunni að gera illt verra. Við höfum því öll systkinin fundið okkur maka með prófgráðu í ikeasamsetningu.

Um síðustu helgi fórum við í pílagrímaferð til Austur Los Angeles, vinkona mín benti mér á fullt af vintage húsgagnabúðum þar sem við fórum að skoða og komum heim með þennan líka æðislega lampa og píanóstól. Hefðum getað skipt út búslóðinni fyrir fegurðina sem rak á fjörur okkar í þessari ferð en dollararnir hafa verið hræðilega fljótir að fjúka í flutningunum svo það verður að bíða betri tíma.

Í öðrum fréttum: Erum á leið í kvöldmat til nágrannanna í kvöld. Búa í íbúðinni á móti, svalirnar þeirra horfa út á pallinn okkar. Þar eru bresk hjón með 2 stráka sem eru jafngamlir stelpunum. Búin að búa hér í 6 mánuði en í Bandaríkjunum í 9 ár reyndar. Stelpurnar dýrka þessa stráka, halda sýningar á pallinum fyrir þá þegar þeir standa á svölunum og horfa og blaðra við þá á bullmáli sem inniheldur þau orð sem þegar eru komin á ensku. Samtalið lítur því ca svona út: blablablabla "see you later" blablablablablabla "sister" blablablablabla "Christmas" blablablablablablabla "thank you". Óheyrilega krúttlegt og svakalega fyndið og það finnst þessum ljúfu strákum líka sem skilja lítið í háværu dætrum mínum.