Beverly Hills 90210

Þegar ég var krakki voru ekki margar reglur en þær reglur sem voru var eins gott að virða. Ein af þeim var að vera til friðs þegar pabbi horfði á sjónvarpsfréttirnar. Þetta var helg stund og ekkert mátti raska ró hans. Mér gekk ágætlega að halda þessa reglu allt fram að því að Stöð 2 hóf göngu sína og fór að keppa við sjónvarpsfréttirnar með einhverju sem höfðaði frekar til mín.

Uppáhalds þátturinn var Beverly Hills 902010. Hvernig er líka annað hægt en að halda upp á þessa þætti? Þeir voru á dagskrá ef ég man rétt á miðvikudags kvöldum, á sama tíma og fréttirnar á RÚV auðvitað. Það var ómögulegt að semja við pabba um að sleppa fréttum og leyfa mér að horfa. Sama hvað ég suðaði og tuðaði, pabbi bara gaf sig ekki.

Svo datt ég í lukkupottinn. Stóri bróðir fékk bílpróf og fór að vinna fyrir sér sem pizzasendill á kvöldin. Hann var með sjónvarp í sínu herbergi og pizzuafganga sem hann tók með sér heim úr vinnunni á kvöldin. Þau voru ófá kvöldin sem ég sat í rúminu hans, horfði á BVH 902010 og hakkaði í mig gamla pizzu. Eini gallinn á gjöf Njarðar var áleggið sem hann valdi sér á pizzuna á þeim tíma. Hann borðaði alltaf pizzu með pepperoní, lauk og grænum pipar. Það var mikil nákvæmnisvinna að plokka piparinn og laukinn af og stundum bar græðgin mig ofurliði og ég lét mig hafa það að bryðja piparinn. Bestu kvöldin voru þau þegar það voru nammiafgangar til viðbótar við pizzuna í herberginu.

Þetta voru dýrmætar stundir 11 ára gamallar stúlku. Ég lærði óteljandi hluti, ekki bara um ástina og unglingaveikina heldur um alkahólisma, fátækt, kynferðislegt ofbeldi, átröskun, svik, framhjáhöld, námsdugnað og svo margt fleira. Ég lærði líka ýmislegt um bróðir minn með því að gramsa í herberginu hans á meðan ég borðaði pizzuna. (Ekki vorkenna honum, hann las dagbækurnar mínar af miklum móð þrátt fyrir að þær væru læstar með lykli.)

Um helgina gerðist svo svolítið dásamlegt. Við skruppum í ægilega fína verslunarmiðstöð hérna sem heitir The Grove og eyddum dágóðum tíma í Barnes & Noble (mamma og pabbi eru í páskaheimsókn hjá okkur og urðu að sjálfsögðu að komast í bókabúð). Á leið niður úr barnadeildinni bendir eiginmaðurinn mér á risavaxið skilti. Á skiltinu var verið að auglýsa viðburð sem ég get ekki látið framhjá mér fara. 14. maí næstkomandi verður Jason Priestle í búðinni og áritar nýútkomna ævisögu sína.

Þeir sem ekki horfðu á þættina vita auðvitað ekkert hvað ég er að tala um. Jason lék Brandon. Hann og tvíburasystir hans Brenda voru aðalsöguhetjurnar í þáttunum svo og vinir þeirra, Steve, Kelly, Donna, David, Dylan og Andrea. Brandon var góði strákurinn og andstæða hans, Dylan, leikinn af Luke Perry, alkahólísku vinurinn með alvarlegt "bad boy syndrome". Ég elskaði þá til skiptist. Og þann 14. maí hitti ég Jason. Ég veit ekki hvað mun fara okkur á milli en ef það líkist eitthvað unglingsdraumum mínum ætti eiginmaðurinn að vara sig!

Sif í jóga, það er eitthvað...

Ég hef aldrei verið mikil jógamanneskja. Prófaði óléttujóga á sínum tíma og átti svo bágt með mig að ég varð frá að hverfa. Ég er hreinlega of sjálfmeðvituð manneskja til að geta setið með fólki og kyrjað. Í óléttujóganu áttum við að hafa eina hendi á hjarta og aðra á bumbunni og kyrja eitthvað fagurt um það að við værum alheimsmæður. Og eftir þá æfingu mætti ég aldrei aftur. Er þetta ekki vandræðalegt? Hvernig á maður að geta gert þetta án þess að springa úr hlátri?

Hér í Santa Monica eru fleiri jógastúdíó en matvörubúðir. Í alvöru. Önnur hver manneskja sem labbar framhjá mér er með jógamottu í hendinni og ef maður ætlar að vera maður með mönnum þá er maður í jóga. Þannig að ég skellti mér í gær. Byrjendajóga í ræktinni minni hér í borg. Góð og slakandi lykt í salnum, kennarinn virkaði fyndinn og hress og þetta leit bærilega út. En svo kom í ljós að 70% bekkjarins voru reynsluboltar sem stóðu á haus milli æfinga og beygðu sig og teygðu í allskonar áttir sem getur bara ekki verið náttúrulegt fyrir líkamann. Og svo var það hann Horatias vinur minn. Hann gerði alltaf umfram æfingar. Alltaf einu stigi lengra en kennarinn lagði til. Svo bað kennarinn um uppástungu að jafnvægisæfingu. Og hvað gerði hann? Jú hann stakk upp á að við gerðum æfingu sem ég komst að því að heitir Bird of Paradise. Það er ekki byrjenda jafnvægisæfing get ég sagt ykkur - sjá mynd. Skemmst frá því að segja að hann gerði þessa æfingu á báðum fótum og skellti sér svo í eina höfuðstöðu og eitthvað fleira meðan við aumingjarnir lágum í köðli á gólfinu.

Maður byrjar niðri á jörðinni og lyftir sér svo upp í þessa stöðu á einum fæti. Eruð þið að grínast?

En svo fattaði ég hvað Horatias var að gera. Munið þið eftir Friends þættinum þar sem Monica, sem var kokkur á frábærum veitingastað, skellti sér á námskeið sem var "Eldað fyrir byrjendur"? Og Joey henti sér í "Acting for beginners". Þetta var til að efla sjálfstraustið hjá þeim, vera bestur í bekknum. Ég hef sumsé Horatius grunaðan um þetta. Hann er örugglega búin að æfa jóga frá því hann fæddist en fer reglulega í byrjendatímana til að upplifa sig miklu betri en alla, nefnir svo einhverjar fáránlegar æfingar og hlær innan í sér meðan við nýgræðlingarnir nánast drepum okkur við að reyna.

En þetta var ekki það sem reyndi mest á mig í þessum tíma. Ég skemmti mér bærilega þar til að æfingunni var að ljúka. Þá tóku þau upp á að kyrja. Og ég áttaði mig enn og aftur á að þrátt fyrir að vera sú alversta í bekknum og mása og blása tímann í gegn þá er það þar sem ég dreg mörkin. Ég bara get ekki setið og kyrjað með fólki. Ég fæ kjánahroll niður eftir öllu bakinu og verð eins og vandræðalegur unglingur, flissa innan í mér og hef mig alla við að flissið berist ekki upp á yfirborðið.
En það þýðir ekkert að gefast upp, ég verð að komast yfir sjálfa mig. Það er nefninlega sjúklega mikið af frægu fólki í jóga. Ef ég ætla að uppgötvast í Hollywood þá hlýt ég að verða að gera þetta. Ég ætla því að bíta á jaxlinn og henda mér í jóga aftur í næstu viku. Vona bara að Horatias sé að pirra einhverja aðra en mig þá.

Namaste!

Það sem ég er að lesa núna

Ég er í æðislegum bókaklúbbi, hef sagt frá honum áður á blogginu mínu. Hann er heldur óvenjulegur og gengur undir nafninu "Read Between the Wine". Hugmyndin er að meðlimir (við erum 12) komi hver með eina bók og eina vínflösku á hvern fund. Bókina velur maður sjálfur, einhver bók sem mann langar til að ferðist innan hópsins. Við skiptumst svo á að segja frá bókinni sem við komum með á milli þess sem við drekkum vín og í lok kvölds velur maður eina bók til að fara með heim og lesa. Á næsta fundi kemur maður svo með bókina til baka, vonandi lesna, og segir frá sinni upplifun af bókinni og setur svo aftur í bunkann. Og svona gengur þetta áfram. Markmiðið er að spjalla um bækur með skemmtilegu fólki úr ólíkum áttum. Og vonandi hafa lesið 12 nýjar bækur í lok árs. Það má líka bæta bókum í hrúguna, ég er búin að setja 2 bækur frá mér í hauginn. Ég er bundin við að bækurnar séu á ensku að sjálfsögðu og valdi mér 2 þýðingar sem ég las á íslensku en keypti á ensku og setti í bunkann. Sú fyrsta sem ég fór með var Kvöldverðurinn eftir Herman  Koch og sú seinni var HHhH eftir Lauren Binet.

Næsti hittingur er á morgun. Og ég er langt komin með bókina sem ég valdi síðast. Hún er heldur óvenjuleg og heitir The Beautiful Cigar Girl: Mary Rogers, Edgar Allan Poe, and the Invention of Murder og er eftir Daniel Stashower. Bókin fjallar um morð sem framið var í New York í kringum 1840. Morðið var í öllum fjölmiðlum á þeim tíma og endaði svo í skáldsögu eftir Poe. Ég hef ekkert lesið um Poe eða eftir Poe. Þekking mín á honum er eingöngu úr þáttaröðum og bíómyndum um fjöldamorðingja sem nýta sér verk Poe sem réttlætingu á gjörðum sínum (Sjá The Following sem dæmi). Mig langaði því til að sjá hvort þessi bók myndi kveikja í mér og ég myndi gerast Poe aðdáandi og kannski í framhaldinu ganga í sértrúarsöfnuð.

Grunnurinn að sögunni er mjög áhugaverður. Mary Rogers flutti ung til New York ásamt mömmu sinni. Hún á að hafa verið fegurst fljóða, vann í sígarettubúð og var tilbeðin af viðskiptavinum hennar sem og öðrum karlmönnum NY borgar. Eina nóttina skilar hún sér ekki heim. Lík hennar finnst örfáum dögum síðar í Hudson ánni. Morð hennar varð fjölmiðlum endalaus uppspretta greina þar sem hvert blaðið á fætur öðru kepptist við að leysa ráðgátuna með litlum árangri og hvert manndómsmorðið á fætur öðru var framið.

Stashower byrjar á að segja baksögu Poe sem á að baki erfiða æsku og ef mögulegt er enn erfiðari fullorðinsár. Mamma hans deyr úr berklum þegar hann er ungur. Rík fjölskylda tekur hann að sér en milli heimilisföðursins og Poe ríkir mikil togstreita sem endar illa, Poe arflaus og skuldugur upp fyrir haus. Harmi hans líkur ekki þar, hann á erfitt uppdráttar og áfengið fer illa með hann auk þess sem ung kona hans fær líka berkla sem dregur hana að endingu til dauða. Þeir sem þekkja verk hans vita þetta eflaust allt saman en ég vissi ekkert! Svo rekur Stashower sögu Mary fram að andláti og við tekur svo morðrannsóknin. Poe flækist inn í málið sjálfviljugur. Árið áður hafði hann skrifað leynilögreglusögu um lögguna Dupner. Sú saga þykir vera fyrsti vísirinn að leynilögreglusögum eins og við þekkjum þær. Hann ákveður að setja Dupner í að leysa morðið á Mary Roger og skrifar um það skáldsögu. Sagan birtist í þremur hlutum í kvennablaði árið 1942 og þó um skáldskap sé að ræða þá eru tengingar milli morðsins á Mary Rogers og Mary Roget fjölmargar og ekki fer á milli mála um hvern er skrifað. Poe lætur Dupner leggja til ýmsar úrlausnir á morðinu en festir sig ekki við neina þeirra. Lögreglunni í New  York tókst ekki heldur að leysa málið og morðið á Mary Rogers er því enn óleyst.

Efniviðurinn hljómar mjög spennandi. Og kannski hefði mér þótt þetta áhugaverðara ef ég þekkti betur til Poe. Vandamál mitt var að mér fannst textinn frekar þurr og fræðilegur og furðu stirður miðað við efnið. Ég get ekki sagt að ég sé spenntari en áður að lesa Poe þó eflaust eigi ég eftir að gera það á endanum.


Þrátt fyrir að vera ekki ýkja hrifin af bókinni þrælaði ég mér í gegnum hana, allt fyrir bókaklúbbinn. Ég vil jú vera viðræðuhæf á morgun.

Ég hugsa að ég setji ekki nýja bók í bunkann á morgun heldur láti nægja að tala um Poe bókina. En ég er að hugsa um að taka bók eftir íslenskan höfund eftir það. Þá er að komast að því hvað er til í enskri þýðingu. Ábendingar vel þegnar.

Jörðin skelfur

Ég elska stórslysamyndir. Myndir þar sem móðir náttúra tekur völdin og allt stefnir í tortímingu mannkynsins. Ýmist út af hræðilegum hvirfilbyl, flóðbylgjum af áður óþekktri stærðargráðu, veðurfarsbreytingum sem breyta heiminum í ísklump eða stórum loftsteini sem mun skella á jörðinni af slíku offorsi að engum verður þyrmt. Nema þá kannski sjarmerandi veðurfræðingnum/jarðfræðingnum/sérfræðingnum í hvirfilbyljum og litlu fjölskyldunni hans. Þau lenda stanslaust í hættu en rétt svo lifa þetta allt saman af og enda á að bjarga heiminum. Hvað get ég sagt, það er eitthvað ótrúlega spennandi og hættulegt við að horfa á þessar myndir. Eða mér fannst það alveg þangað til mér fór að líða eins og ég byggi í senu fyrir stórslysamynd.

Hér hefur skolfið hressilega að þeim finnst undanfarnar vikur. Skjáfltar með reglulegu millibili, um 4-5 á richter. Ég hef reyndar ekki fundið fyrir einum einasta, var í San Francsico þegar einn stór átti sér stað og í Boston þegar annar lét í sér heyra. En æsifréttirnar af skjálftunum hafa svo sannarlega ekki farið framhjá mér. Hér eru nokkur dæmi um fyrirsagnir sem við höfum séð hér í Los Angeles Times undanfarið:

Earthquakes on the brain

Hundreds of aftershocks from 5.1 earthquake

This fault could bring an Earthquake worse than the "Big One"
Earthquake may have hit on dangeorous fault that worries scientists
Is your home earthquake-ready? How to prepare for the big one

Daglega eru einhverjar fréttir af þessu tagi og einhver tölfræði sem ég sá spáði því að ef skjálfti af almennilegri stærð kæmi þá mætti eiga von á að milli 3000 - 18000 manns myndu týna lífi sínu fyrir utan billjón dollara tjón. Ástæðuna segja þeir vera að hættusvæðið liggi m.a. í gegnum Downtown LA sem og að á hættusvæðinu séu ógurlega mörg illa hönnuð/gömul hús sem þola ekki svona skjálfta. Jahá. Best að þvælast ekki of mikið í Downtown semsagt.

Ég ætlaði mér, verandi Íslendingur, að taka hugsunarháttinn "þetta reddast" á málið í heild sinni. Það hefur verið röflað ógurlega um Suðurlandsskjálftann heima.Og svo missi ég alltaf af þessum skjálftum, var erlendis þegar stóru skjálftarnir komu heima og hef verið í burtu hér þegar skolfið hefur af einhverju ráði. Ég hélt ég myndi komast upp með þetta kæruleysi! Þangað til að eiginmaðurinn kom heim eftir vinnu einn daginn hálf miður sín. Hann hafði valdið skjálfta í vinnunni þegar hann gerði grín að jarðskjálftahræðslu þeirra sem og þráhyggju þeirra fyrir birgðasöfnun ef til skjálfta kæmi. Skemmst frá því að segja að þeir hafa ekki húmor fyrir þessu. Og nú verðum við að koma okkur upp þessu sem þeir kalla "natural disaster emergency supplies".

Ég hef því eytt ófáum mínútum inni á heimasíðu Ríkisstjórnarinnar til að afla mér upplýsinga um hvað eigi að vera í birgðunum. Og það er ekkert lítið sem maður þarf að vera með: 1 gallon af vatni per heimilismeðlim á dag og lágmark að eiga birgðir í 3 daga. Sumir pakka allt að  2 vikna birgðum. Matur, 2 tegundir af útvörpum (eitt venjulegt og eitt sem þeir kalla veðurútvarp, veit ekki hvað það er), batter, vasaljós, teip, ruslapokar, teppi, föt, birgðir, reiðufé (því hraðbankar hætta víst að virka), sjúkrakassi og svo mætti lengi telja. Þetta mun taka ógurlegt pláss. Í dag bættust svo við 2 ný ráð í sarpinn fyrir birgðirnar. Annarsvegar að skella með eins og einum kassa af rauðvíni og hinsvegar að yfirgefa ekki svæðið. Það er víst alþekkt að fólk keppist við að losa sig við fasteignir eftir svona stórar hamfarir og þá er tækifæri til að moppa upp húsi/húsum. Leigjendur flýja nefninlega svæðið og fasteignaeigendur sitja uppi með tómar eignir og lán sem þarf að borga. Og þá er að undirbjóða. En hvað ætli ég þurfi þá eiginlega mikið cash í kassanum til að geta keypt eins og eitt hús? Þá vitið þið það. Við Arnar, ef almættið lofar, munum sitja með rauðvínsglas í hendi og skoða fasteignaauglýsingar ef svo hræðilega fer að skjálftinn stóri láti sjá sig.